Rozważając jego teorię sztuki trzeba zacząć od pojęcia intencjonalności, jako, że zasada intencjonalności jest filozoficzną podstawą ontologii sztuki Ingardena. „Każde poznanie jest poznaniem czegoś” głosi wywodząca się od scholastyków, a rozwinięta przez Brentanę i Husserla zasada intencjonalności. Z jej pomocą Ingarden określa stosunek sztuki do rzeczywistości.
Intencjonalność to podstawowe pojęcie w fenomenologii Husserla, odnoszące się do świadomości i oznaczające, iż zawsze jest ona świadomością czegoś. Świadomość jest jednocześnie ujmowaniem przedmiotu, myśleniem o nim oraz nadawaniem mu sensu, ponieważ przedmiot ujawnia się wyłącznie dzięki intencjonalnemu projektowi skierowanej ku niemu świadomości. Dla fenomenologów przedmiotami intencji są „idee” nie rzeczy realne. Ingarden przeciwstawia dziedzinę sztuki światu realnemu zakładając, że dzieła sztuki są przedmiotami czysto intencjonalnymi. Według niego dzieło sztuki nie jest ani bytem materialnym, ani psychicznym, ani też idealnym, ale właśnie przedmiotem intencjonalnym.
