Plemiona Słowiańskie w VIII-X w. w świetle informacji "Powieści dorocznej" (na podstawie opracowania prof.
Wojciecha Szymańskiego
)
Krywicze –
plemię
słowiańskie
zamieszkujące w
IX
–
XIII w.
tereny nad górnym
Dnieprem
i
Wołgą
w początkowym biegu rzeki
Moskwy
oraz nad środkową
Dźwiną
.
Głównymi ich ośrodkami były:
Połock
,
Smoleńsk
,
Witebsk
, Izborsk i najprawdopodobniej także
Psków
. Wpływ na ich kulturę i rozwój mieli
Bałtowie
i
Finowie
(ugrofińskie pochodzenie nazw miejscowych). Nazwa "Krywicze" przetrwała w
języku litewskim
jako określenie wszystkich Słowian wschodnich - Kreevo[1] (w
języku łotewskim
Rosja
to do dziś Krievija, oficjalnie Krievijas Federācija/Federacja Rosyjska). W 2. poł.
IX w.
zostali przyłączeni przez księcia
Olega
do
Rusi Kijowskiej
. Ostatni raz wzmiankowani byli w
1162
r.
Posługiwali się
językiem
zaliczanym do grupy
języków wschodniosłowiańskich
.
Za spadkobierców Krywiczów uważają się dzisiejsi
Białorusini
[]. Plemię to w ich mitologii narodowej zajmuje podobne miejsce, jak plemię
Polan
u
Polaków
[].
W XIX wieku
Jan Czeczot
- polski zbieracz miejscowego folkloru na rodzinnej ziemi -
nowogródczyznie
, wydając swój zbiór tłumaczeń Pieśni wieśniaczych znad Niemna na miejscowy język "chłopskiej niszczyzny" , w podtytule zbioru na określenie ich języka użył sformułowania słowiano-krewicki. Czeczot nie uważał, żeby istniał taki język, który dałoby się nazwać białoruskim[2], a ten, w którym opisywał ludowe piosenki nazywał właśnie mową sławiano-krewicką. Mowa ta była, mimo odrzucenia tego postulatu przez Czeczota, kształtującym się wówczas właściwym
językiem białoruskim
, który nie posiadał wówczas jeszcze nawet żadnej gramatyki czy słownika.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Piotr Tretjakow (Петр Николаевич Третьяков), Plemiona wschodnio-słowiańskie, Warszawa 1949, s.161
- ↑
Jarosław Marek Rymkiewicz
, encyklopedia mickiewiczowska "Jak bajeczne żurawie"