Lollardowie, Lollardzi - członkowie ruchu plebejsko-religijnego w Anglii i Szkocji w XIV i XV w. powstałego pod wpływem nauk Jana Wiklefa . Nazwa lollardzi wywodzi się z języka średnioholenderskiego , gdzie lollen oznaczało mamrotać. ^[1]. Lollardzi występowali przeciwko nadużyciom kleru.

Przywódcami tego ruchu byli wędrowni kaznodzieje i biedniejsi księża, jak John Ball. W swych wystąpieniach głośno i po cichu (stąd nazwa ruchu) nawoływali do równości społecznej, do likwidacji wielkich latyfundiów i majątków (zwłaszcza kościelnych), do ukrócenia samowoli urzędników i zamiany pańszczyzny na dzierżawę ziemi, czyli czynsz.

W roku 1381 wywołali w Anglii groźne powstanie. Po początkowych sporych sukcesach jego przywódców, którymi byli m.in. Wat Tyler i John Ball (wcześniej uwolniony z więzienia), kiedy to wymusili na królu Ryszardzie zniesienie poddaństwa i obniżenie czynszu do 4 pensów z akra i wolnego handlu chłopów w miastach zostało krwawo stłumione, ale hasła lollardów pozostały żywe po wiek XVI, kiedy to umożliwiły reformację na Wyspach.

Bibliografia

• Maksymilian Rode, Mała encyklopedia teologiczna, Warszawa 1988

Przypisy