Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Paul von Hindenburg

Paul von Hindenburg - właśc. Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg (ur. 2 października 1847 w Poznaniu, zm. 2 sierpnia 1934 w Neudeck, obecnie Ogrodzieniec gm. Kisielice, woj. warmińsko-mazurskie) – niemiecki wojskowy – feldmarszałek (Generalfeldmarschall) i polityk – w latach 1925-1934 prezydent Niemiec (Republiki Weimarskiej). Syn oficera pruskiego, obrał również karierę wojskową.

1847-1866, młodość

Urodził się 2 października 1847 r. w Poznaniu. Na chrzcie otrzymał imiona Paul Ludwik Hans Anton. Paul miał o dwa lata młodszego od siebie brata, noszącego imię Otto (w późniejszych latach urodziła mu się jeszcze siostra), który przyszedł na świat zaraz po śmierci dziadka w 1849 r.

W 1855 r. ojciec Paula zostaje przydzielony do regimentu stacjonującego w Głogowie (obecnie w woj. dolnośląskim). Rodzina Hindenburgów zamieszkała przy Kirchstraße 70. Początkowo Paul uczęszczał do miejskiej szkoły ewangelickiej, znajdującej się przy kościele. Jego pierwszym nauczycielem był p. Schober.

Od momentu, kiedy Paul został kadetem, o wielu faktach z jego życia dowiadujemy się z bogatej korespondencji. Życie w koszarach było iście "spartańskie". W liście z 14 sierpnia 1859 r. do rodziców Paul opisuje szarość życia codziennego na bloku. W Berlinie mieszkała jego starsza ciotka, która wcześniej żyła w Poznaniu (z rodz. Kniffka). W liście z 11 czerwca 1860 r. ukazał jej ideał, który spostrzegł w starszym generale Poikerze, przeprowadzającym inspekcję w jego jednostce.

Tymczasem w 1855 r. w Neudeck, ob. Ogrodzieniec umiera drugi dziadek Paula. "Rodzinne gniazdko", które można było w tej wsi obejrzeć, miało staromodny dach. Po obu stronach rosły wysokie topole, a w przydomowym ogródku zarówno żółte, jak i czerwone róże. Na środku podłogi znajdował się herb rodowy wykonany z kamienia, pod którym spoczywała Barbara Małgorzata von Hindenburg, niezamężna siostra Otto Fryderyka. Na ten cel Małgorzata otrzymała od fundacji 500 talarów.

W 1863 r. ojciec Paula został awansowany do stopnia majora. Prawdopodobnie w kwietniu tego roku został przeniesiony do jednostki stacjonującej przy Friedrichstraße w Berlinie. Wówczas oczom Paula ukazał się budynek, posiadający portal zdobiony napisem: Martis et Minerwæ Aluminis. Przebywając w tym mieście często odwiedzał starszą ciotkę Augustę (z rodziny Schwickart), której syn był w randze generalmajora. Z listu wysłanego 14 stycznia 1864 r. do brata z okazji urodzin, dowiadujemy się, że bardzo ją cenił i szanował. W 1865 r. był podoficerem w armii, która powoli przygotowywała się do zbliżającej się wojny.

Pierwszym krokiem do utworzenia II Rzeszy Niemieckiej był niewątpliwie sojusz Prus z Austrią i wypowiedzenie wojny Danii w 1866 r. Celem Prus stało się bowiem zdobycie Szlezwiku i Holsztynu. Wojna nie trwała zbyt długo. Na mocy układu pokojowego Szlezwik wraz z morskim portem Kilonią przeszedł pod administrację Prus, zaś Holsztyn otrzymała Austria.

Po zakończonej kampanii gen. Moltke zaczął przygotowywać plan zajęcia Austrii. Prusom udało się zapewnić neutralność Rosji, Francji i Wielkiej Brytanii podczas tego konfliktu. Za pretekst do rozpoczęcia wojny z Austrią Bismarck wybrał sytuację w Księstwie Holsztyńskim, kwestionując postępowanie gubernatora austriackiego, wprowadzając jednocześnie na jego obszar swoje wojska. Wówczas Austria zaproponowała we frankfurckim parlamencie ogólnoniemieckim potępienie agresji Prus. Jeszcze przed rozpoczęciem wojny Paul otrzymał urlop. Jego regiment został przeniesiony do Gdańska. Tam też Paul otrzymał dystynkcje porucznika.

17 czerwca 1866 r. wybuchła wojna prusko-austriacka. Dowództwo austriackie wysłało 75-tysięczną armię przeciwko Włochom i 283-tysięczną armię przeciwko Prusom. W kilka dni później Prusacy wkroczyli do czeskich posiadłości Austrii. 3 lipca w decydującej bitwie pod Sadową Austriacy ponieśli klęskę i zostali zmuszeni do odwrotu. 23 sierpnia został podpisany traktat pokojowy między Prusami a Austrią.

Paul sam przyznawał, że podczas wojny Bóg sprawował nad nim pieczę, wypowiadając się w liście do rodziców w słowach: "...jestem w ręku Boga...".

Pruskie zwycięstwo w wojnie z 1866 r. było kolejnym krokiem Bismarcka do utworzenia II Rzeszy Niemieckiej. W tym też roku powstaje Związek Północnoniemiecki, w skład którego weszły 22 państwa (24 000 000 mieszkańców). Na jego czele stanął król pruski, który również był zwierzchnikiem sił zbrojnych.

Francuskie koła rządzące chciały zapobiec zjednoczeniu Niemiec, zaś pruskie junkierstwo pragnęło upokorzyć Francję, anektując jej Alzację i Lotaryngię obfitującą w rudę żelaza.

Pretekstem do wojny francusko-pruskiej niewątpliwie była kandydatura księcia Leopolda Hohenzollern-Sigmarinena na opróżniony tron hiszpański, wystawiona przez Prusy. Pod naciskiem rządu francuskiego ojciec Leopolda wycofał kandydaturę syna. Jednak Bismarckowi udało się wciągnąć Francję do walki. 19 lipca 1870 r. Napoleon III wypowiedział Prusom wojnę.

Przebieg wojny prusko-francuskiej możemy dość dokładnie przytoczyć na podstawie pism Grafa Helmuta von Moltkego. Rozpoczął on pisać owe wspomnienia na początku 1887 r., a pracując średnio trzy godziny dziennie zakończył swoją pracę w styczniu 1888 r. w Berlinie. Cała praca została złożona w archiwum ówczesnego Sztabu Generalnego.

Na samym początku pracy przedstawiając siły francuskie, Moltke stwierdza, iż wszelkie działania wojenne, jakie Francja prowadziła po drugiej stronie oceanu, miały podtekst finansowy. Sztab francuski więc w celach obserwacyjnych umieścił na granicy z Hiszpanią jedną dywizję. Wyborowe oddziały pozostały więc w Algierze, zaś słabe pozostawiono w Cyvicie. Zaopatrywano natomiast w odpowiedni sprzęt Paryż i Lyon. Wszystkie jednostki francuskie liczyły razem: 332 bataliony, 220 szwadrony, oraz 924 oddziały ochronne w sile 300 000 ludzi sformowane w Armię "Ren", składającą się z ośmiu korpusów. Część sił (w liczbie ok. 100 000 ludzi) miały zostać przerzucone koleją do Strasburga, 150 000 pozostawiono w okolicach Metzu, a 50 000 – w obozie Châlons.

Strona pruska silne oddziały zgrupowała w Nadrenii (między Mainz a Koblencją), skąd przedostały się przez Ren do Saary. Tymczasem pod rozkazami króla Wilhelma stanęły oddziały z Bawarii, Wittembergi, Badeni, Hessen wraz z miarowo dostarczanymi kontyngentami. Pozostały jeszcze trzy korpusy (I, II, VI) w sile ok. 100 000 żołnierzy, które na wyznaczone pozycje wyruszyły dopiero po 21 dniach. Wieczorem 16 lipca wszystkie jednostki zostały postawione w stan gotowości, a w 14 dni później Jego Wysokość przybył do Mainz, a następnie nad Ren, gdzie spotkał się z 300 000 żołnierzami.

1 Armia przemaszerowała przez neutralny obszar Saary, pozostawiając garnizony w Trewirze, Saarlouis i Saarbrücken. 1 sierpnia te same oddziały w sile 50 000 żołnierzy zostały skoncentrowane niedaleko Wandern.

2 Armia w sile 194 000 żołnierzy znajdowała się wraz ze Sztabem Generalnym między Alsenz a Grünstadt. Na pierwszą linię frontu wysunięto 5 i 6 dywizję kawalerii.

3 Armię zgromadzono po obu stronach Renu. 2 Armia przemaszerowała przez Saarę, zaś V przez Saargemünd. 2 sierpnia zaś trzy korpusy armijne stanęły do walki przeciwko trzem batalionom, czterem eskadrom i jednej baterii pozostawionej w Saarbrücken. Na lewym skrzydle frontu przez Trewir przemaszerowało 40 000 żołnierzy pruskich, wówczas też dowództwo niemieckie umieściło 1 Armię na prawym skrzydle frontu między Wadern a Losheim.

4 sierpnia wszystkie korpusy 3 Armii na całym froncie (od Weissenburga do Lauterburga) w sile 128 batalionów, 102 eskadr i 80 baterii przekroczyły francuską granicę. Jak podaje von Moltke XI Korpus generała von Bosego zaatakował oddziały francuskie na prawym skrzydle w okolicach Geisbergu, zaś w tym samym czasie V Korpus generała von Kirchbacha odpierał ataki na całej linii frontu. Podczas tych krwawych walk przy pomocy 30 dział zajęto dworzec w Weißbergu. Francuska dywizja spotkała się z trzema niemieckimi korpusami.

6 sierpnia silna oddziały niemieckie znajdujące się na prawym skrzydle (na tyłach Sauer) zajęły pozycję na linii Fröschwiller-Elsatzhausen-Eberbach. W nocy 20 (niemiecka) brygada dokonała niespodziewanego ataku na francuskie linie, czego skutkiem było wycofanie sił pokonanych oddziałów, aż do Grign. Niemiecki atak przetrzymał tylko fort St. Julien.

9 sierpnia 1870 r. oddziały Hindenburga zatrzymały się między Bitche a Saargemünd. Sam w swoich wspomnieniach przyznał, że oddziały francuskie udało się pokonać tylko dzięki bożej pomocy. Do niemieckiej niewoli dostało się 6000 żołnierzy, zdobyto również 30 dział. W szybkim ataku zdobyto Weißburg, Saarburg i Forbach. W trzy dni później Paul powiesił w swoim mieszkaniu obraz przedstawiający Napoleona, Eugenię i Lulu. W tych też dniach w oddziale dowodzonym przez Paula poległo 8 oficerów.

Tymczasem oddziały francuskie wycofały się do Metzu. 2 września 1870 r. rozgorzała jedna z ważniejszych bitew tej wojny. Wojska niemieckie stanęły pod Sedanem. Zaś w srebrną rocznicę zaślubin jego rodziców – 20 września, pod Paryżem.

1 września o godz. 4.00 w porannej mgle gen. Ludwig von der Tann przygotowywał 1 brygadę do przeprawy przez skonstruowany most pontonowy znajdujący się niedaleko Bazylei. Godzinę później książę saksoński Grzegorz wraz z siedmioma batalionami dokonał awangardowego ataku na pozycje francuskie. Te wielkie zwycięstwa kończące I fazę wojny prusko-francuskiej kosztowały cesarza 460 oficerów i ok. 8500 żołnierzy, zaś Napoleona III 17 000 żołnierzy, przy czym 104 000 dostało się do niewoli niemieckiej. 29 października pruska chorągiew powiewała już nad Metz. Jednakże oddziały niemieckie pozostawiły pod murami tej twierdzy 240 oficerów i 5500 żołnierzy. Ku pamięci tych bitew, niedaleko Koblencji został postawiony pomnik Germania upamiętniający tamte czasy.

Wojska Wilhelma I rozpoczęły przygotowania do okrążenia stolicy Francji. W październiku z II, III, IX i X korpusu utworzono II nową Armię, która stanęła pod rozkazami księcia Fryderyka Karola. Po upadku Strasburga utworzono również XIV Korpus, który miał za zadanie podjąć działania na południowo-wschodnich terenach Francji. 22 października kosztował stronę niemiecką 120, zaś francuską 150 żołnierzy i 200 jeńców, którzy zostali w niewoli niemieckiej.

Na początku miesiąca zostały sformowane również cztery nowe dywizje rezerwistów w sile ok. 15 batalionów, 8 eskadr i 36 baterii, oraz jednej kompanii, która broniła twierdzy Schlettstad. To 10-tysięczne miasteczko broniło dostępu do stolicy Francji. 24 października wojska francuskie o godz. 4.00 ruszyły tyralierą, aby zdobyć rubieże zajmowane przez oddziały niemieckie. O godz. 23.00 22 dywizja ponowiła atak. Dzień ten więc był niewątpliwie ciężki, zarówno dla strony niemieckiej, jak i francuskiej – 4000 zabitych.

9 listopada wszelkie nadzieje związane ze zdobyciem Paryża ponownie się ożywiły. 30 listopada II Paryska Armia wyruszyła do walki. Generał niemiecki von Obernitz zajął pozycję wraz ze swoją 1 brygadą na półwyspie, 2 przy Such en Brie, zaś 3 przy Brevannes. 15 stycznia niemieckie oddziały zamknęły "kocioł" w okolicach Montretout, Garches i Buzanval. 19 stycznia gen. Faidherbe dociera wraz ze swoimi oddziałami do St. Quentin znajdującego się naprzeciw Paryża. Tak więc armia niemiecka stanęła na odcinku wschodnim i północnym w stosunku do stolicy Francji. Atak na Mont Valérien rozpoczął się o godz. 6.00 z kierunku Asniéres i Neuilln. Francuzi za swój niefortunny atak zapłacili życiem 40 oficerów i 570 żołnierzy.

20 stycznia o godz. 11.00 we mgle można było zobaczyć oddziały maszerujące do Paryża. 27 stycznia 1871 r. kapituluje Valliers. Od dn. 28 stycznia 1871 r. teren Francji podzieliła linia demarkacyjna. Owa przestrzeń rozciągała się od Seine-Mündung (na pd.) do Sarthe. Na wschodzie docierała do Bierzen, Clamech, Chagnh (do zamku) i dalej do Châlon, zaś na północy do Saône, a na południu do Lons le Saulnier i St. Laurent i granicy ze Szwajcarią. Napięcie w oddziałach wzrastało i w dwa dni później Paul zanotował w swoim dzienniczku:

"... 29 stycznia 1871. Hurra, Paryż skapitulował !!! Obsadziliśmy dzisiaj trzy forty i St. Denis..."

Po zakończeniu działań wojennych jeńcy powrócili do Niemiec, zaś Rzesza zarekwirowała sprzęt wojskowy Francji i nałożyła na pokonane państwo kontrybucję wysokości 200 000 000 franków.

Na północy Francji stacjonowała I Armia wraz z VIII Korpusem nad Sommą po obu jej stronach. Okupacyjne oddziały na południu stacjonowały aż do granicy francusko-szwajcarskiej. Tak więc na skrwawionej ziemi Napoleona III Bonapartego pod koniec lutego znajdowało się 464 221 żołnierzy niemieckich wraz z 1674 działami i 55 562 kawalerzystami. Oddziały okupacyjne zaś liczyły 105 272 żołnierzy wraz z 68 działami i 5681 kawalerzystami. Łączna suma wszystkich oddziałów niemieckich, jakie w tym czasie stacjonowały na terenie Francji, wynosiła: 630 736 żołnierzy, 1742 dział. W Niemczech pozostało zaś 3288 oficerów, 204 684 żołnierzy i 26 603 kawalerzystów. Po całkowitym zakończeniu działań wojennych Niemcy nie pozostawili więcej niż 50 000 żołnierzy na terenie Francji. Należy jednak przyznać, że jak na ówczesne czasy wojna potoczyła się w błyskawicznym tempie i po siedmiu miesiącach zakończyła się. Niemcy ponieśli ogromne straty: zginęło bowiem 6247 oficerów, 123 453 żołnierzy, 1 chorągiew i 6 baterii. W niewoli niemieckiej przebywało 11 860 oficerów i 371 981 żołnierzy, w Paryżu 7456 oficerów i 241 686 żołnierzy, zaś w Szwajcarii 2192 oficerów i 88 381 żołnierzy, co daje łączną sumę 21 508 oficerów i 702 048 żołnierzy. Strasburg i Metz powróciły do Niemiec.


Inne hasła zawierające informacje o "Paul von Hindenburg":

Oddychanie komórkowe ...

Tampere ...

Brno ...

XVI wiek ...

1972 ...

Taryba ...

Elegia ...

Wittenberga ...

Pokój toruński 1411 ...

Dezercja ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Paul von Hindenburg":

056. Państwa Europy i ich mieszkańcy – część 1 (plansza 20) ...

056. Państwa Europy i ich mieszkańcy – część 1 (plansza 8) ...

056. Państwa Europy i ich mieszkańcy – część 1 (plansza 7) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie