Najstarsze abecadło polskie spisano szryftem gotyckim, zbiory Cambridge Trinity College z XVI wieku ^[1].

Pismo gotyckie — rodzina krojów pisma opartych na alfabecie łacińskim , o łamanych i bardzo ozdobnych konturach. Początki tego pisma datuje się już na XI wiek , kiedy to w kodeksach pochodzących z Francji północnej można już zauważyć wyraźną tendencję do zaostrzania kształtów liter minuskuły romańskiej. W powszechnym użyciu pismo gotyckie występowało od XIII wieku i używane było w Europie Zachodniej i Środkowej do późnego średniowiecza . Wyparte zostało przez tzw. pismo humanistyczne w XV wieku .

Druk polski zachował pismo gotyckie do XVII wieku. Dopiero u schyłku XVII wieku pojawiają się już całe książki drukowane okrągłą italiką . W Czechach druk gotycki zachował się do XIX wieku, w Polsce do XVIII wieku głównie w wydawnictwach straganowych^[2].

W krajach kręgu kultury niemieckiej i w samych Niemczech długo przetrwało przedłużenie pisma gotyckiego w postaci jego dziedziczki — pisma neogotyckiego. Pismo to było tam w powszechnym użyciu do przełomu XVIII i XIX wieku . W 1875 roku zrezygnowały z niego Dania , Norwegia i Islandia , a w 1941 same Niemcy, kiedy naziści zdecydowali o przejściu na antykwę , motywując to tym, że pismo neogotyckie pochodzi od Żydów ^[3]. Obecnie pismo neogotyckie bywa niesłusznie kojarzone z nazizmem. Pomimo tego używane jest ono do dzisiaj w niektórych kantonach Szwajcarii .

Zobacz też

• Bastarda
• Szwabacha
• Tekstura gotycka

Bibliografia

• W. Semkowicz , Paleografia Łacińska, Kraków 2002, s. 313 - 335.
• J. Szymański, Nauki pomocnicze historii, Warszawa 2004, s. 349 i n.

Przypisy