Podhalanie (Górale podhalańscy) – góralska grupa etnograficzna ludności polskiej zamieszkująca obszar najbliższych okolic Tatr , sięgający terenów na północ od Nowego Targu ^[1]. Region etnograficzny zamieszkiwany przez tę grupę zwany jest Podhalem . Ludność posługuje się gwarą podhalańską . Wyróżniają się folklorem z dużymi wpływami wołoskimi .

Grupa przewodników tatrzańskich, 1877 r.

Podhalanie zamieszkują obszar między Tatrami na południu, dorzeczem górnej Skawy i górnej Raby na północy, od Orawy na zachodzie po Spisz na wschodzie, razem z większą częścią Gorców wraz z rzeką Ochotnicą ^[2].

Ludność ta pochodzi z Małopolski , skąd stosunkowo późno zaczęła osiedlać się na Podhalu . Grupę tę kształtowały odmienne warunki bytu gospodarczego, większa swoboda i niezależność od wpływów ogólnopolskich niż na nizinach. Ponadto na Podhalan wpływała kultura wysokogórskich pasterzy nadchodząca ze wschodu poprzez ziemie ruskie z Rumunii, a także aktywne kontakty z ludnością góralską na południowym stoku Karpat . Te zróżnicowane wpływy doprowadziły do ukształtowania własnej bogatej kultury góralskiej. Jan Stanisław Bystroń utrzymywał, że Podhalanie są grupą najoryginalniejszą, najbardziej charakterystyczną i zarazem wykazującą najwięcej obcych wpływów^[1].

Największym miastem Podhalan jest Nowy Targ , a drugim co do liczby mieszkańców Zakopane .

Zobacz też

• regionalna kuchnia podhalańska

Przypisy