Rybik cukrowy (Lepisma saccharina) – zaliczany do
szczeciogonków
(Thysanura),
komensal
człowieka. Jego nazwa wzięła się od srebrzystej łuseczki pokrywającej ciało oraz zwinnego poruszania się.
Wygląd
Srebrzysty, bezskrzydły
owad
o długości ok. 8-20 mm. Ma długie, nitkowate czułki. Przy końcu odwłoka rybik ma trzy szczecinki.
Występowanie
Zdaniem naukowców, rybiki trafiły do Europy z tropików (stąd ich upodobanie do ciepłych i wilgotnych miejsc). Występuje powszechnie w domach, piekarniach i innych ciepłych i dość wilgotnych pomieszczeniach, w których może znaleźć pożywienie. Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie lubią światła. Często wchodząc do łazienki i zapalając światło można dostrzec rybiki kryjące się w różnych szparach.
Pokarm
Ulubiony pokarm rybika cukrowego stanowią produkty zawierające
skrobię
i inne
polisacharydy
: kleje organiczne, resztki ze stołu,
cukry
, a także martwe i półmartwe owady (owadzi pancerz zawiera
chitynę
- polisacharyd). Zdolność trawienia
celulozy
umożliwia rybikom zjadanie
papieru
, szczególnie pokrytego emulsją fotograficzną. Rybik może przeżyć około roku bez pożywienia[1].
Rozmnażanie
Samica składa 2-20 żółtawych jajeczek. Larwa osiąga dojrzałość po czterech
wylinkach
(ok. 1 roku). Rybik przechodzi
przeobrażenie niezupełne owadów
. Żyje osiem lat.
Rybik cukrowy jako szkodnik
Uważany jest niekiedy za szkodnika, jednak nie ma większego znaczenia ani gospodarczego, ani dla zdrowia człowieka. Naturalnym wrogiem rybika cukrowego jest
skorek pospolity
(Forficula auricularia). Skuteczną bronią na rybika cukrowego są
chemiczne środki owadobójcze
.
Przypisy
