Skamander. Miesięcznik poetycki –
polskie
czasopismo literackie z siedzibą w
Warszawie
ukazujące się w latach
1920
-
1928
, a następnie
1935
-
1939
. Pierwotnie wydawany był przez
Władysława Zawistowskiego
, a od
1922
przez
Mieczysława Grydzewskiego
. Trzon zespołu redakcyjnego stanowiła piątka czołowych poetów grupy
Skamander
(
Jarosław Iwaszkiewicz
,
Jan Lechoń
,
Antoni Słonimski
,
Julian Tuwim
i
Kazimierz Wierzyński
), przejściowo w jego skład wchodzili także m.in.
Karol Irzykowski
i
Juliusz Kaden-Bandrowski
.
Tytuł pisma wziął się, podobnie jak nazwa grupy literackiej, od
mitologicznej rzeki
opływającej
Troję
. Jednocześnie jednak stanowi aluzję do cytatu z Akropolis
Stanisława Wyspiańskiego
: "Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą".
W początkowym okresie profil pisma ściśle związany był z działalnością skamandrytów – stanowiło ono ich trybunę, występując w opozycji do innych grup literackich tego okresu. Sytuacja uległa zmianie po 1935 roku, gdy znacznie szerzej zaczęto w piśmie przedstawiać twórczość nie uwzględnianych wcześniej artystów, np.
Bolesława Leśmiana
czy
żagarystów
. W "Skamandrze" publikowane były teksty krytycznoliterackie,
eseistyka
oraz
recenzje
– również z dziedziny teatru, sztuk plastycznych, muzyki i filmu. Po 1935 roku więcej miejsca poświęcano także tekstom
historycznoliterackim
i z
teorii literatury
(np. autorstwa
Franciszka Siedleckiego
i K. W. Zawodzińskiego). Pismo, mimo iż z nazwy miesięcznik poetycki, poświęcało sporo uwagi również prozie i dramatowi, drukowane w nim były np. we fragmentach Sanatorium pod Klepsydrą
Brunona Schulza
oraz Iwona, księżniczka Burgunda
Witolda Gombrowicza
. Publikowano także licznie przekłady, m.in. francuskich i rosyjskich
symbolistów
.
Linki zewnętrzne