Władysław Kozicki (ur. 29 października 1879 , zm. 12 stycznia 1936 we Lwowie ) – polski historyk sztuki, poeta, dramaturg, publicysta, recenzent teatralny, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza .

Życiorys

Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. W 1905 uzyskał doktorat z historii sztuki (u Jana Bołoz-Antoniewicza ), w 1922 tamże habilitację.

W 1898 został urzędnikiem w Wydziale Krajowym Namiestnictwa. Został także współpracownikiem, a następnie członkiem redakcji Słowa Polskiego . Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział wspólnie z Janem Kasprowiczem i Stefanem Żeromskim w akcji plebiscytowej na Warmii, Mazurach i Powiślu .

W 1926 jako profesor nadzwyczajny objął po Bołoz Antoniewiczu kierownictwo katedry historii sztuki nowożytnej na UJK.

W sferze jego zainteresowań były głównie: sztuka włoskiego renesansu oraz sztuka polska XIX i XX wieku. Był też autorem dramatów, poezji i powieści.

Od 1908 był członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie. Był też członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie i członkiem sekcji historii sztuki Polskiej Akademii Umiejętności .

Był autorem sztuk:

• Wolne duchy (1911)
• Euforion (1919)
• Święto kos (1928)
• Syn marnotrawny (1932)

Zmarł 12 stycznia 1936 we Lwowie i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim .

Bibliografia

• Strona internetowa Instytutu Filozofii i Socjologii PAN
• Skład Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w roku akademickim 1935/36 .