Platon przejęty intelektualizmem Sokratesa sprowadził cnotę do wiedzy. Z czasem jednak przekonał się, że cnota nie zależy tylko od rozumu. Rozróżnił trzy części duszy, z których każda musi mieć swą cnotę. Są więc trzy cnoty odpowiednio do trzech części duszy:
mądrość jest cnotą części rozumnej,
męstwo - impulsywnej,
panowanie nad sobą – pożądliwej,
ponadto potrzebna jest czwarta cnota - sprawiedliwość - łącząca wszystkie części duszy i utrzymująca wśród nich ład. Tak powstała klasyczna teoria czterech cnót.
