Jak byt, tak i dobro rozdzielał Platon na dwa światy: idealny i realny. Dobra idealne stawiał nieporównanie wyżej od realnych. Uznał jednak dobra realne za niezbędny szczebel do osiągnięcia dóbr idealnych.
Jego dojrzała teoria etyczna składała się z trzech tez:
dobra stanowią hierarchię;
szczytem hierarchii nie jest żadne z dóbr realnych, lecz dobro idealne: idea dobra;
dobra realne są początkiem i nieuniknionym etapem w drodze do szczytu.
