Husserl mało się zajmował filozofią praktyczną, natomiast ze stanowiska fenomenologicznego rozwinął ją Scheler. Założenia i zamierzenia miał te same i jego fenomenologia wartości była uzupełnieniem Husserlowskiej fenomenologii bytu.
Scheler rozumiał wartości obiektywnie: uważał je za równie niezależne od podmiotu, jak realne rzeczy i prawdy matematyczne. Nie są podmiotowymi reakcjami, lecz właściwościami rzeczywistego świata. Sprawiedliwości lub pięknu nie podmiot przypisuje wartość, lecz one same przez się ją posiadają, leży to w ich naturze, iż są wartościowe. Jest to rzeczywiste dla każdego, kto rozumie ich naturę, kto pojmuje, co to jest sprawiedliwość czy piękno.
