Apeniny Południowe (
wł.
Appennino Meridionale) – najbardziej na południe wysunięta część młodych
gór
fałdowych
–
Apeninów
. Rozciągają się od okolic
Neapolu
do
Kalabrii
. Główne rzeki na południowym zachodzie to Liri,
Garigliano
z dopływami Sacco,
Volturno
, Sebeto, Sarno, a na północy Trigno, Biferno i Fortore.
Szczyt Monte Gargano na wschodzie jest odizolowany, tak jak wulkaniczne wzniesienia koło
Neapolu
. Rejon ten jest poprzecinany liniami kolejowymi, podobnie jak inne części Apeninów, między innymi z
Sulmony
do
Benewentu
i
Avellino
. Rzymskie drogi przebiegały tak samo jak dzisiejsze linie kolejowe:
Via Appia
z
Capui
do
Benewentu
, starsza droga biegła do Venosy i
Tarentu
i dalej
Brindisi
, a Via Traiana biegła do
Foggii
i
Bari
.
Dolina Ofanto, która ciągnie się w stronę
Adriatyku
, jest końcem pierwszego łańcucha tzw. Apeninów Lukańskich (
Basilicata
), rozciągającego się z zachodu na wschód. Drugi łańcuch biegnie z północy na południe, aż do równin Sibari. Najwyższym szczytem jest
Monte Pollino
(2248 m), który jest zarazem najwyższym szczytem Apeninów Południowych. Główne rzeki to Sele z dopływami zachodnimi: Negro i Calore oraz wschodnimi: Bradano, Basento, Agri, Sinni.
Na południu
Półwyspu Apenińskiego
, w
Kalabrii
Apeniny dzielą się na 2 grupy. Pierwsza grupa ciągnie się do przesmyku między zatokami S. Eufemia i Squillace; znana jest jako "Sila", najwyższy szczyt to Botte Donato (1928 m). Druga grupa ciągnie się bardziej na południe półwyspu, na wschód od
Reggio di Calabria
. Najwyższy szczyt to
Aspromonte
(1956 m).
Bibliografia
- Encyklopedia Audiowizualna Britannica – Geografia I –
- G. de Lorenzo Studi di geologia nell'Appennino Meridionale Naples volume=VIII 1896
- Sacco, F. (1893-1899). "L'Appennino settentrionale". Bollettino della Società geologica Italiana.