Eryk III Jagnię
duń.
Erik 3. Lam (ur. ok. 1120[1], zm.
27 sierpnia
1146
w
Odense
) –
król Danii
w latach 1137-1146, z dynastii
Estrydsenidów
.
Eryk III był synem Haakona Sunivassona i Ragnildy, nieślubnej córki króla Danii
Eryka I
, zwanego Zawsze Dobry (duń. Ejegod). Ród jego matki był skoligacony z władcami Danii i Norwegii.
Podczas walk domowych, jakie toczyły się między królami
Nielsem Starym
a
Erykiem II Pamiętnym
, Eryk III poparł tego drugiego, dowodząc wojskami zaciężnymi. Po śmierci Eryka II (1137) został obwołany królem Danii. Po objęciu władzy Eryk III musiał się zmierzyć z rebelią, która wybuchła w
Skanii
. Na jej czele stanął Olaf Haraldsson, który był synem Haralda Włóczni, zamordowanego przez króla Eryka II. Walki z Olafem, który obwołał się królem Danii (jako Olaf II) trwały od 1139, podczas nich Olaf zabił biskupa
Roskilde
, wskutek czego przywódca rebelii został
ekskomunikowany
przez papieża i utracił w kraju poparcie. W 1141 doszło na terenach środkowej Skanii do bitwy, podczas której resztki wojsk Olafa zostały pokonane, a on sam zginął.
Eryk III od początku swego panowania dążył do uspokojenia sytuacji wewnętrznej w kraju, w tym celu poparł starania biskupa
Eskila
(swego dalekiego krewnego) o przywrócenie duńskiego
arcybiskupstwa
w
Lundzie
(zlikwidowanego w 1133).
Papiestwo
zgodziło się na reaktywowanie duńskiej
metropolii
i już w 1139 do Lundu przybyli na
synod
prowincjonalny biskupi z całej Skandynawii. Król Eryk III w dalszym ciągu popierał kościelne reformy kontynuowane w kraju przez abpa Lundu, patronując powstaniu pierwszych
cysterskich
klasztorów w Danii (1144). Głęboka religijność króla skłoniła go w końcu do abdykacji i wstąpienia do klasztoru w
Odense
, gdzie wkrótce zmarł.
Po abdykacji Eryka III w Danii rozpoczęła wojna domowa pomiędzy
Swenem III
(synem Eryka II) a
Kanutem V
(wnukiem Nielsa Starego).
Żoną Eryka III była
Ludgarda z Salzwedel
, córka hrabiego Rudolfa von Salzwedel. Z tego związku nie było potomstwa. Król miał pochodzącego z nieprawego łoża syna Magnusa.
Przypisy
Źródła
- M. Hertmanowicz-Brzoza, K. Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005, s. 200,
