Jan Gamarnik.

Jan Gamarnik, ros. Ян Борисович Гамарник, biał. Ян Гамарнік (ur. 21 maja 1894 w Żytomierzu , zm. 31 maja 1937 w Moskwie ) - rosyjski działacz komunistyczny , politruk i ludowy wicekomisarz obrony ( 1930 - 37 ), ofiara sprawy Tuchaczewskiego.

Urodził się w inteligenckiej rodzinie żytomierskiej jako Jankiew Pudikowicz ^[1], jednak już od dwunastego roku życia był zmuszony sam zarabiać na siebie. Od 1914 roku studiował w Instytucie Psychologicznym w Sankt Petersburgu ("Петербургский психоневрологический институт"), rok później przeniósł się na wydział prawny Uniwersytetu Kijowskiego, gdzie spotkał komunistycznych działaczy Mykoły Skrypnyka i Stanisława Kosiora , którzy wciągnęli go w działalność partyjną. Od 1916 roku pozostawał członkiem SDPRR(b) , prowadził agitację w kijowskich zakładach "Arsenał".

Po wybuchu rewolucji lutowej stanął na czele kijowskiego komitetu SDPRR(b) . Po przyjeździe do Moskwy w 1918 roku zaprzyjaźnił się z Leninem , wszedł w skład KC KP(b)U . W latach 1919 - 21 przebywał w Ukraińskiej SRR - w Odessie i Kijowie , gdzie przewodził lokalnym organizacjom partyjnym.

Od 1927 roku I sekretarz Dalwoskrajkoma WKP(b) oraz przewodniczący dalriewkoma oraz Dalwoskrajispołkoma. Rok później przeniesiony na Białoruś , gdzie stał na czele KP(b)B w latach 1928 - 29 , odpowiadając m.in. za politykę kolektywizacji.

Po usunięciu ze stanowiska redagował gazetę Krasnaja zwiezda ( 1929 - 37 ), pracował też jako naczelny Zarządu Politycznego RKKA - odpowiedzialny za czyszczenie radzieckiego wojska z "elementu kontrrewolucyjnego", głównie oficerów armii carskiej.

W latach 1930 - 37 zastępca komisarza obrony (narkoma), blisko współpracował z Michaiłem Tuchaczewskim i wystąpił w jego obronie przeciwko stalinowskim represjom. Zastrzelił się przeczuwając zbliżające się aresztowanie w związku ze sprawą Tuchaczewskiego - w 1955 roku rehabilitowany.

Przypisy

Poprzednik Wilhelm Knorinsz

I Sekretarze Komunistycznej Partii (bolszewików) Białoruskiej SRR 1928 - 1929

Następca Konstantin Gej