Linia wiecznego śniegu, granica wiecznego śniegu, granica wieloletniego śniegu – wysokość, wyrażona w metrach n.p.m. , powyżej której opad śniegu przewyższa jego topnienie w bilansie rocznym. W sprzyjających warunkach topograficznych powyżej tej granicy mogą powstawać pola firnowe lodowców (zobacz też: linia równowagi bilansowej ), w tym wypadku stanowi ona dolną granicę pola firnowego. Położenie granicy wieloletniego śniegu zależy głównie od czynników:

• klimatycznych, zwłaszcza średniej temperatury lata i ilości opadów atmosferycznych (klimatyczna granica wieloletniego śniegu),
• pogodowych (sezonowa granica wieloletniego śniegu)
• geomorfologicznych: rzeźba terenu, nachylenie, ekspozycja itp. (orograficzna granica wieloletniego śniegu).

Wysokość, na której przebiega ta granica jest zróżnicowana: na terenach polarnych sięga ok. 200–1000 m n.p.m., na Grenlandii i Antarktydzie schodzi do poziomu morza; w strefie umiarkowanej występuje na wysokości ok. 800–3200 m n.p.m., w strefie zwrotnikowej 5000–6000 m n.p.m., zaś na równiku obniża się wskutek zwiększonych opadów do ok. 4500–5000 m n.p.m.

W Tatrach linia ta przebiega na wysokości ok. 2300 m n.p.m., jednak na tej wysokości wierzchołki są zbyt strome i poszarpane, by mogły się na nich wykształcić lodowce. Inną przyczyną niewystępowania w Tatrach wiecznego śniegu jest niesprzyjający klimat^[1].

Powyżej linii wiecznego śniegu mogą tworzyć się lodowce , w tym wypadku stanowi ona dolną granicę pola firnowego .

Przypisy

Zobacz też

• wieloletnia zmarzlina