Pedagogika społeczna to dyscyplina pedagogiczna zajmująca się badaniem warunków środowiskowych, w jakich przebiegają procesy wychowawczo - opiekuńcze człowieka od jego urodzenia do końca życia; w badaniach tych uwzględnia się przede wszystkim warunki społeczne, kulturowe, przyrodnicze i biopsychiczne. Ważnym zakresem zainteresowań p.s. są zagadnienia kompensacji wychowawczej i opiekuńczej, niezbędnej zwłaszcza w takich przypadkach losowych, jak sieroctwo lub złe warunki wychowania w rodzinie. Twórczynią szkoły naukowej w dziedzinie p.s. była w Polsce --> H. Radlińska.
1. Cechy pedagogiki społecznej jako nauki.
- Praktyczna: nauka stosowana - teoria praktycznego działania. Jako nauka gromadzi i wzbogaca wiedzę na temat
środowiska
i daje się wykorzystywać w działaniu.
- Prakseologiczna: skuteczne działanie - próbuje odpowiedzieć na pytanie: Jak działać skutecznie? Chodzi o rozwój człowieka - korzystne zmiany w człowieku i jego środowisku.
- Empiryczna: oparta na badaniach empirycznych (wnioskowanie indukcyjne).
Teoria
jest weryfikowana na podstawie badań empirycznych – uogólnienia.
'na usługach potrzeb społecznych: bada potrzeby społeczne i pokazuje obraz, środki zaradcze i projekty.
‘pedagogika
dzieci
i
młodzieży
: w centrum zainteresowania jest głównie młode pokolenie, ale także starsi przez pryzmat sytuacji dziecka.
2. Związek pedagogiki społecznej z innymi naukami. Pedagogika społeczna wyodrębniła się z
pedagogiki ogólnej
i jest łącznikiem pomiędzy naukami o rozwoju, wychowaniu, społeczeństwie, kulturze. Czerpie dorobek z innych nauk i najściślej współpracuje z:
teorią wychowania
, socjologią wychowania,
socjologią kultury
,
psychologią społeczną
,
polityką społeczną
.
3. Rozwój pedagogiki społecznej. Pedagogika społeczna rozwinęła się na zachodzie w połowie
XIX wieku
. W Polsce jej rozwój przypada na
okres międzywojenny
. Twórczynią pedagogiki społecznej jest
Helena Radlińska
.
4. Obszary zainteresowań pedagogiki społecznej.
- środowiska wychowania naturalnego – rodzina, grupy rówieśnicze;
- środowiska wychowania instytucjonalnego;
-
rodzina
;
-
sieroctwo
- naturalne, społeczne;
- różne możliwości kompensacji sieroctwa:
‘poprzez rodzinne formy kompensacji,
‘poprzez instytucjonalne formy sierodztwa;
- dysfunkcjonalność rodziny –
bezrobocie
,
bieda
, problem alkoholowy, skłócona rodzina,
przemoc
;
- sytuacja dziecka w rodzinach dysfunkcyjnych;
- obraz dzieciństwa współczesnych dzieci;
- problematyka
czasu wolnego
dzieci i młodzieży:
‘wartości wychowawczych,
‘patologii czasu wolnego;
‘wartości poznawcze, edukacyjne,
‘media jako zagrożenie;
- środowisko lokalne;
- edukacja międzykulturowa, np. Kurs Liderów Pedagogiki Międzykulturowej w Zakresie Edukacji Polsko-Wietnamskiej
[1]
;
- wartości – system, jego zmiana;
-
sądownictwo
,
policja
, ośrodki zdrowia jako teren oddziaływań społeczno-wychowawczych.