|
Maria Magdalena |
Caravaggio
, 1594-1596 |
olej na płótnie |
106 × 97
cm
|
Galleria Doria Pamphilj |
Maria Magdalena – obraz namalowany przez
włoskiego
artystę
barokowego
Caravaggia
.
Obraz powstał dla nieznanego mecenasa, przypuszczalnie kogoś z kręgu kardynała del Monte. W kolekcji kardynała del Monte znajdowała się kopia Marii Magdaleny autorstwa
Tycjana
. Wówczas było to najbardziej znane ujęcie tego tematu.
Przedstawienie
Tycjanowskie przedstawienie świętej (nagie piersi i ramiona wyłaniające się spod bujnej kaskady złoto-rudych włosów, przepełnione łzami, zwrócone ku niebu oczy) było zbyt zmysłowe i świeckie dla duchowieństwa i teoretyków sztuki w czasach Caravagia. Sprzeciwiając się nagości, niechętni też byli ukazywaniu
Magdaleny
w bogatym stroju kurtyzany.
Liryczna, ciepła wizja Caravaggia spełniała postulaty skromności wymaganej przez duchowieństwo. Jego Magdalena ma na sobie, co prawda, wyszukaną suknię współczesnej kurtyzany, ale odrzuciła kosztowne klejnoty, które leżą obok niej, a rude włosy odrzuciła na plecy. Jej poza wyraża melancholię, przygnębienie, a postać jest bezsilna, przytłoczona poczuciem winy i żalu, po policzku spływa łza. Wzór na
adamaszkowej
sukni ukazuje kształt alabastrowego naczynia na święte oleje.
Artysta umieszcza scenę religijną w realnym, codziennym kontekście. Obraz jest tak realistyczny, że istniało przekonanie, iż w założeniu była to scena rodzajowa i dopiero później nadano jej tytuł Maria Magdalena. Caravaggio nie ukazuje urodziwej, archetypowej pokutnicy na
pustyni
, lecz zamyśloną dziewczynę w momencie, gdy zrozumiała, że rozkosze ziemskie są zgubną pokusą.
Modelka
Osoba pozująca do obrazu była dziewczyna o imieniu Giulia[1], która występuje również i na innych obrazach m.in. Odpoczynku w czasie ucieczki do Egiptu. Sugerowano, że mogła nią być Anna Bianchini, przyjaciółka Fillide Melandroni lub któraś inna dziewczyna ze środowiska pięknej rzymskiej kurtyzany.
Zobacz też
Bibliografia
- Langdon H., Caravaggio: A Life
Przypisy
- ↑ Gilles Lambert Caravaggio, wyd. Edipresse, Warszawa 2005,