Prawo Engla — empiryczna zależność
ekonomiczna
mówiąca, że w miarę wzrostu dochodów udział wydatków na żywność w wydatkach ogółem się zmniejsza; innymi słowy,
dochodowa elastyczność popytu
jest w przypadku żywności mniejsza od 1. W przypadku wydatków na odzież i mieszkanie udział nie zmienia się, czyli przyrost popytu na te dobra i przyrost dochodów są równe,
dochodowa elastyczność popytu
jest równa jedności. Wydatki na samochody, podróże, biżuterię, meble, ochronę zdrowia, czy wypoczynek wzrastają z kolei w tempie szybszym od tempa wzrostu dochodów, czyli współczynnik dochodowej elastyczności popytu na nie jest większy od 1.
Nazwa prawa pochodzi od nazwiska
niemieckiego
ekonomisty
Ernsta Engela
. W opublikowanej w 1857 roku pracy zatytułowanej Die Productions- und Consumptionsverhaeltnisse des Koenigsreichs Sachsen na podstawie
belgijskich
danych statystycznych Engel analizował strukturę wydatków
gospodarstw domowych
w zależności od dochodu. Zauważył między innymi, że bezwzględna wysokość wydatków na artykuły żywnościowe rośnie wraz ze wzrostem dochodu oraz liczby osób w gospodarstwie domowym, jednak jednocześnie udział żywności w całości wydatków zmniejsza się wraz ze wzrostem dochodu[1].
Od tego czasu prawo Engla zostało wielokrotnie potwierdzone empirycznie w różnych państwach i okresach czasu.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ E. Engel. Die Productions- und Consumptionsverhaeltnisse des Koenigsreichs Sachsen. „Zeitschrift des Statistischen Bureaus des Koniglich Sachsischen Ministeriums des Inneren” (1857).
Linki zewnętrzne