Prawo Geigera-Nuttalla, reguła Geigera-Nuttalla – empiryczna zależność między stałą rozpadu λ naturalnego nuklidu alfa-promieniotwórczego a zasięgiem r emitowanej cząstki α w powietrzu, wyrażona wzorem

logλ = a + blogr,

gdzie a i b są stałymi, przy czym stała a jest zależna od szeregu promieniotwórczego , do którego należy dany nuklid. We współczesnej formie przedstawiane jest w postaci

gdzie dodatkowo Z jest liczbą atomową , E jest energią kinetyczną cząstki alfa i jądra odrzutu, zaś a₁ i a₂ są stałymi.

Historia

W 1912 roku Hans Geiger i John Mitchell Nuttall zauważyli wyraźną korelację między szybkością rozpadu promieniotwórczego danego izotopu a energią wysyłanych przez ten izotop cząstek alfa (ich zasięg w powietrzu wzrasta wraz z początkową energią kinetyczną cząstki). Regułę wyjaśnił w 1928 roku George Gamow , korzystając ze swej teorii rozpadu alfa^[1] opartej na mechanice kwantowej i zjawisku tunelowania .

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia techniki: energia jądrowa, Warszawa: WNT, 1970.
• A. K. Wróblewski, Historia fizyki, Warszawa: PWN, 2006.