|
|
Gabriel Marcel
|
Podkreśla wagę aktualnej sytuacji historycznej i socjalnej, która sprawia, że filozofia jest nieustannym procesem, różnym od „zamkniętych” schematów. Określa się jako „chrześcijański sokratyk”, który rozumie filozofię jako „myśl pytającą”. Wprowadza rozróżnienia, m.in. na istnienie i posiadanie, problem
i tajemnicę, pomiędzy którymi zachodzą różnice nie tylko fenomenologiczne ale również ontologiczne. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do katastrofalnych skutków.
Wiara, nadzieja i miłość, jak również wolność, świadectwo, posiadają w interpretacji Gabriela Marcela wydźwięk ontyczny, zogniskowany na ludzkiej egzystencji. Stąd też stanowią czynnik rozwojowy człowieka, pogłębiają jego byt umożliwiając doświadczenie transcendencji włączonej, z samej natury,
w samo centrum ludzkiej egzystencji.
