Lucjusz Juniusz Brutus (Lucius Iunius Brutus) – na wpół legendarny rzymski patrycjusz .

Brutus (po prawej) na denarze z roku 54 n.e.

Według legendy król Tarkwiniusz Pyszny zgładził ojca i starszego brata Brutusa, natomiast Lucjusz uniknął takiego losu udając głupca, stąd przydomek Brutus - tępy. Zbrodnie Tarkwiniuszy - ojca i jego dwóch synów, wywołały powstanie ludu, podburzanego przez Brutusa, dla którego czarę goryczy przepełnił gwałt dokonany przez Sekstusa, syna Tarkwiniusza na Lukrecji , krewniaczce Brutusa. Lukrecja znana powszechnie z cnoty, nie mogąc znieść hańby popełniła samobójstwo.

W 509 p.n.e. Brutus jako przywódca powstania przeciw Tarkwiniuszowi, doprowadził do wypędzenia króla (stąd spotykane określenie "Brutus tyranobójca"). Na miejsce monarchii wprowadził republikę - oddając władzę Senatowi. Został pierwszym z konsulów razem z Lucjuszem Tarkwiniuszem Kollatynem, krewnym obalonego króla i wdowcem po Lukrecji. Musiał stawić czoła spiskowcom, którzy chcieli przywrócenia Tarkwiniusza na tron, do spiskowców należeli również jego synowie Tytus i Tyberiusz. Za zasługi Rzymianie wystawili mu posąg na Kapitolu .

Jego potomkiem był Marek Juniusz Brutus , jeden z zabójców Juliusza Cezara .

Zobacz też

• Decimus Juniusz Brutus
• Gnejusz Marcjusz Koriolan