Sztuczne oddychanie – technika
pierwszej pomocy
stosowana przy
resuscytacji krążeniowo-oddechowej
, polegająca na dostarczeniu powietrza do
płuca
osoby, która samodzielnie nie
oddycha
, ale której
serce
nie przestało pracować. Jeśli samoistne oddychanie nie pojawia się, czynności ratujące należy wykonywać do momentu stwierdzenia śmierci przez lekarza lub do wyczerpania własnych możliwości.
Maska twarzowa stanowi skuteczną ochronę podczas sztucznego oddychania
Metody bezpośrednie
Pozwalają na wprowadzenie do 1500 ml powietrza do płuc poszkodowanego przy każdym oddechu. Umożliwiają stałą kontrolę skuteczności wykonywanych działań i są niezbyt męczące dla ratownika.
Metoda usta-nos
Jest to najskuteczniejsza metoda wentylacji. Zapewnia lepsze uszczelnienie, zmniejsza ryzyko rozdęcia żołądka i wywołania wymiotów.
Postępowanie: Odchyl głowę pacjenta jedną rękę kładąc na jego czole, drugą pod brodą jednocześnie zamykając mu usta. Nabierz głęboki wdech, obejmij ustami nos i mocno wdmuchnij powietrze. Pod koniec wdechu otwórz usta pacjenta, aby ułatwić ucieczkę powietrza.
Metoda usta-usta
Jest to mniej skuteczna metoda wentylacji niż omówiona powyżej, ale jest wygodniejsza i szybsza (trzeba tylko wszystko robić z wyczuciem).
Postępowanie: Odegnij głowę pacjenta do tyłu jedną rękę kładąc na jego czole a drugą złap za żuchwę. Nabierz głęboki
wdech
, obejmij szczelnie ustami usta pacjenta (u dzieci usta i nos). Wdmuchuj powietrze tak jakbyś sam oddychał jednocześnie trzymając kciukiem i palcem wskazującym zatkany nos pacjenta. Pod koniec wdechu uwolnij usta pacjenta. Słuchaj czy
powietrze
ucieka i obserwuj ruchy klatki piersiowej poszkodowanego. O prawidłowo prowadzonej wentylacji świadczą ruchy klatki piersiowej. Jeśli klatka piersiowa się nie porusza, a rozdęciu ulega okolica brzucha oznacza to, że powietrze zamiast do płuc dostaje się do żołądka. Grozi to sprowokowaniem wymiotów. Świadczy to o tym, że najprawdopodobniej
głowa
nie została dostatecznie odgięta do tyłu i opadający
język
zatyka drogi oddechowe.
Metoda usta-nos-usta
Stosowana jest w stosunku do niemowląt i małych dzieci i polega na wdmuchiwaniu powietrza jednocześnie przez usta i nos poszkodowanego.
Metody pośrednie
Wykonywane w przypadku uszkodzenia twarzy poszkodowanego. Aktualnie nie są dopuszczone do stosowania.
Metoda Silvestra Broscha
Metoda Silvestra - Broscha – należy ją stosować jeżeli porażony ma uszkodzoną twarz i stwierdzi się zatrzymanie krążenia. Metoda ta pozwala wprowadzić jednorazowo ok. 270 ml powietrza.
Wystąpienie wymiotów u porażonego, stanowi śmiertelne niebezpieczeństwo, gdyż powoduje zalanie treścią wymiotną dróg oddechowych. Przy zastosowaniu tej metody możemy wykonywać pośredni masaż serca.
Akcja ratownicza: Porażonego ułożyć na plecach. Pod łopatkami podkład zrolowany z miękkiego materiału. Głowa zwisa ku tyłowi. Ratownik na jednym kolanie umieszczonym za głową porażonego. Stopa drugiej nogi dotyka barku. Chwyt za dłonie.
Przy wdechu – wyprostowane ręce porażonego unieść ku górze i odprowadzić poza siebie aż dłonie dotkną podłoża.
Przy wydechu – ręce porażonego należy przenieść na klatkę piersiową. Skrzyżować je na mostku. wycisnąć powietrze i wykonać cztery uciski masażu serca. Tempo oddychania – 13 razy na minutę (co 5 s oddech).
Hiperwentylacja ratownika – czyli nadmiar tlenu i brak dwutlenku węgla we krwi – może wystąpić jako skutek licznych i głębokich wdechów.
Objawy: mroczki przed oczami i zawroty głowy. Przerwać sztuczne oddychanie. Zrobić głęboki wydech. Nie oddychać przez 15 sekund. Objawy powinny ustąpić - kontynuować sztuczne oddychanie.
Metoda Holgera Nielsena
ułożyć na brzuchu aby policzek spoczywał na rękach, ratownik pochyla się i wyprostowanymi rękoma uciska lekko klatkę pierśiową na wysokości łopatek (wydech). Ratownik ujmuje ratowanego za ramiona powyżej łokci i przyciąga je ku sobie w górę i do tyłu (wdech).
Zobacz też