Joachim Bielski, herbu Prawdzic (ur. we wsi Biała (powiat pajęczański) ok. 1540, zm. 1599 ) – sekretarz królewski , rycerz, poseł, poeta, historyk. Pisał po polsku i łacinie.

Był jedynym synem rycerza sieradzkiego i pisarza Marcina . Uczył się w szkółce parafialnej w Kurzelowie , następnie w protestanckim gimnazjum akademickim w Brzegu, potem w Krakowie , gdzie poznał podkanclerza koronnego, kanclerza wielkiego koronnego Piotra Dunina-Wolskiego i z nim się zaprzyjaźnił.

Był posłem dyplomatycznym króla Stefana Batorego , m.in. towarzyszył Mikołajowi Firlejowi – kasztelanowi wiślickiemu, w poselstwie do margrabiego brandenburskiego oraz w misji do Elbląga (połowa lipca 1577 r.), celem przegotowania tego miasta do obrony przed najazdem wojsk gdańskich . W 1579 r. brał udział w wyprawie moskiewskiej Stefana Batorego. Około 1588–1590 r. został sekretarzem Zygmunta III Wazy . Był posłem na sejm, deputowanym do Trybunału Królewskiego.

Zbiór jego wierszy łacińskich pod tytułem Carminum liber wydano w Krakowie w roku 1588 . Wydał w 1597 r. i uzupełnił nowszymi dziejami Kroniki świata (Popularny podręcznik historii w XVII i w XVIII w.) Marcina Bielskiego. Doprowadził je do czasów Zygmunta III Wazy. Jest także autorem Dalszego ciągu kroniki polskiej dotyczącego lat 1587-1598, odnalezionego przez F. M. Sobieszczańskiego , gdzie opisał dziesięć lat dziejów Polski (1587–1598).

Nowe utwory Joachima Bielskiego odnalazł też W. Bieńkowski.

Prace

• Monodia na pogrzeb swietey pamieci Stephana I. niezwyciezonego Króla polskiego (1588) wersja cyfrowa w PBI
• Kronika polska Marcina Bielskiego, nowo przez Joachima Bielskiego, syna jego wydana, Kraków 1597.

Źródło

• Mała Encyklopedia Kultury Antycznej, Warszawa 1968.