Bolesław Piasecki
Urodzony	18 lutego 1915 Łódź
Zmarł	1 stycznia 1979 Warszawa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy

Bolesław Piasecki, ps. Leon Całka, Sablewski (ur. 18 lutego 1915 w Łodzi , zm. 1 stycznia 1979 w Warszawie ) – polski polityk narodowy , prawnik i publicysta, oficer Wojska Polskiego, twórca Stowarzyszenia PAX , członek Rady Państwa w PRL , poseł na Sejm PRL IV , V , VI i VII kadencji.

Przed II wojną światową

Urodzony w rodzinie urzędniczej (ojciec Ludomir był agronomem ), w 1927 zaczął uczęszczać do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie ^[1]. W maju 1931 zdał maturę. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1935. Na studiach był kierownikiem Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski oraz działał w Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Był jednym z założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego a następnie po rozłamie, przywódcą Ruchu Narodowo-Radykalnego Falanga , głosząc poglądy antykomunistyczne i antysemickie. W nocy z 15 na 16 czerwca 1934 został internowany w obozie w Berezie Kartuskiej . Po zwolnieniu (we wrześniu 1934) kierował zdelegalizowanym RNR-Falanga. We wrześniu 1939 brał udział w Wojnie Obronnej jako dowódca plutonu w Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej .

Lata wojny i okupacji

W okresie od 1939 do kwietnia 1940 więziony przez Gestapo . Zwolniony po interwencji wpływowych włoskich rodzin, które znały go przed wojną. Uczestnik ruchu oporu, założyciel (1940) i przywódca tajnej organizacji Konfederacja Narodu (KN). Był także dowódcą Uderzeniowych Batalionów Kadrowych , które od maja 1943 stoczyły 32 potyczki z Niemcami, a po ich scaleniu w 1943 z AK w stopniu porucznika, był dowódcą 3. batalionu 77. Pułku Piechoty AK walczącego na Nowogródczyźnie. Uniknął internowania w czasie akcji "Burza" – po powrocie do Polski centralnej kontynuował działalność konspiracyjną tym razem przeciwko PKWN . Od 12 listopada 1944 więziony przez władze sowieckie. Nie krył swojej funkcji w Konfederacji Narodu. Przesłuchiwany kilkakrotnie przez gen. NKWD Iwana Sierowa . W liście do Sierowa zadeklarował wsparcie dla reform społecznych wprowadzanych przez komunistyczne władze – reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu oraz zadeklarował chęć wyprowadzania ludzi z podziemia zbrojnego. Opisał także swoją drogę życiową – działalność antysanacyjną, obóz w Berezie, aresztowanie przez Gestapo, konspirację i antyhitlerowską partyzantkę. Latem 1945 zwolniony z więzienia.

Czasy PRL

Po wojnie współtworzył i kierował tzw. społecznie postępowym ruchem katolików świeckich, popierającym władze komunistyczne, skupionych wokół tygodnika "Dziś i Jutro" . W 1947 – w porozumieniu z Władysławem Gomułką – stworzył Stowarzyszenie PAX i przewodniczył jego zarządowi do końca życia. Sceptycznie odnosił się do odwilży politycznej w 1956. W 1956 przez kilka miesięcy był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego . Był posłem na Sejm PRL od 1965 (jednocześnie przewodniczącym Koła Poselskiego PAX). W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa . W marcu 1968 – wraz z całym PAX-em – popierał antyinteligencką i antysemicką nagonkę zorganizowaną przez partyjną frakcję Mieczysława Moczara .

22 stycznia 1957 został uprowadzony jego 15-letni syn Bohdan, uczeń Liceum Św. Augustyna i tego dnia zamordowany. Dopiero 8 grudnia 1958 odnaleziono jego zwłoki. Motywem porwania i zabójstwa była zemsta na Bolesławie Piaseckim za jego przeszłościową działalność polityczną. Odpowiedzialni za tę zbrodnię nigdy nie zostali odnalezieni i ukarani mimo starań ojca. Sprawców nie udało się do dziś ustalić; najbardziej prawdopodobna wersja wydarzeń to uprowadzenie młodego Piaseckiego przez osoby pochodzenia żydowskiego, milicji nie udało się przesłuchać podejrzanych bowiem zaraz po uprowadzeniu wyemigrowały bez przeszkód do Izraela , podejrzewano także osoby zamieszane w próbę wyłudzenia okupu zatrudnione wcześniej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Według jednej z hipotez, zabójstwa dokonała grupa funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mogło też chodzić o rozgrywki frakcyjne w aparacie bezpieczeństwa, a zabójstwo mogło nie być planowane^[2].

Po ciężkiej chorobie Bolesław Piasecki zmarł 1 stycznia 1979. W dniu 4 stycznia 1979 trumna z jego zwłokami została wystawiona w Pałacu Prymasowskim w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się tego samego dnia na Cmentarzu na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie uczestniczył m.in. członek Biura Politycznego KC PZPR, zastępca przewodniczącego Rady Państwa PRL Władysław Kruczek , wicemarszałek Sejmu Halina Skibniewska , członkowie Rady Państwa PRL prof. Jan Szczepański i Stanisław Wroński , sekretarz Rady Państwa Ludomir Stasiak , wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu FJN Wit Drapich , delegacje Czechosłowackiej Partii Ludowej oraz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej z NRD .

Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Haliną Kopeć , żołnierzem AK (zginęła w powstaniu warszawskim , 14 sierpnia), z którą miał dwoje dzieci. Po raz drugi ożenił się w 1948 z Barbarą Kolendo, łączniczką KN, z którą miał pięcioro dzieci: Zdzisława, Ładysława, Bożenę, Marzennę i Halinę^[3].

Osobę Bolesława Piaseckiego na patrona swojego pisma wybrał Tygodnik Ojczyzna redagowany przez byłego działacza PAX-u Bogusława Jeznacha.

Książka Bolesława Piaseckiego – "Zagadnienia Istotne" została wpisana do Indeksu przez Magisterium Kościoła w 1955 wraz z PAX-owskim tygodnikiem " Dziś i Jutro ". Piasecki nigdy oficjalnie nie wycofał głoszonych tam poglądów, ale z chwilą wciągnięcia wyżej wymienionych tytułów na indeks, wycofał ze sprzedaży "Zagadnienia Istotne", a po roku (w tym czasie miał się odwoływać od decyzji wciągnięcia na indeks) zrezygnował z redagowania "Dziś i Jutro" (gazetę zlikwidowano).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1969)

Przypisy