Wiązki przewodzące (w. łykodrzewne, w. sitowo-naczyniowe) - pasmo pierwotnej
tkanki przewodzącej
u
roślin naczyniowych
, składające się z części sitowej zwanej
łykiem
i części naczyniowej zwanej
drewnem
. Ich system rozciąga się od
korzeni
do
łodyg
i
liści
. U roślin wykazujących przyrost wtórny na grubość drewno i łyko są oddzielone cienką warstwą
miazgi
twórczej, która daje początek nowej tkance przewodzącej.
Łyko składa się z żywych komórek, jego zadaniem jest przewodzenie asymilatów od organów asymilujących do całej rośliny. Drewno składa się z komórek martwych i przewodzi wodne roztwory soli mineralnych od korzenia do liści, pełni ponadto funkcje wzmacniające.
Wiązki przewodzące mogą mieć różną budowę, w łodygach najczęstsze są tzw. wiązki kolateralne, w których łyko występuje po stronie zewnętrznej, a drewno - od wewnątrz w stosunku do osi łodygi.
Wiązki dzieli się także na otwarte (charakterystyczne dla roślin
dwuliściennych
), gdy między drewnem i łykiem występuje warstwa miazgi twórczej (kambium), umożliwiająca wtórny przyrost na grubość, oraz zamknięte, pozbawione kambium, występujące u roślin
jednoliściennych
.
U niektórych dwuliściennych wiązki przewodzące zawierają dwie warstwy łyka rozdzielonego drewnem (wiązki bikolateralne). Przy czym między łykiem zewnętrznym, a drewnem występuje miazga.
W
korzeniach
występują zwykle wiązki promieniste (radialne), o naprzemiennym układzie drewna i łyka, rozdzielonych pasmami miękiszu. W
liściach
wiązki przewodzące tworzą
unerwienie
liścia.
U roślin jednoliściennych wiązki rozrzucone są na całym przekroju łodygi, u roślin dwuliściennych i
nagonasiennych
ułożone są w regularny pierścień.