Francesco Landino

Francesco Landino (Landini) (ur. ok. 1325 , zm. 2 września 1397 we Florencji ) – włoski niewidomy poeta, kompozytor i organista okresu Trecento (we Francji – Ars nova ) tworzący we Florencji . Prócz muzyki zajmował się również gramatyką, poetyką i filozofią.

O jego życiu nie wiadomo zbyt wiele; pewne jest natomiast, że od 1365 do śmierci był kapelanem w kościele San Lorenzo we Florencji; przypuszcza się, że wcześniej przebywał w Wenecji . Wśród współczesnych cieszył się uznaniem jako wybitny wirtuoz organów oraz organmistrz .

W zachowanym do dnia dzisiejszego dorobku Landina znajdują się przede wszystkim ballaty (ok. 140) oraz kilkanaście madrygałów . Jego utwory cechują się nawiązaniami do tradycji włoskich oraz wyraźnymi wpływami francuskimi. Wypracował ponadto indwidualny styl harmoniczny oraz charakterystyczny zwrot harmoniczny: tzw. kadencję landinowską , polegającą na zejściu z finalis na dźwięk prowadzący (VII stopień), odejściu od niego o sekundę w dół na sekstę (VI stopień, tzw. sekstę Landina) i powtórnym osiągnięciu finalis skokiem tercji w górę.

Bibliografia

• Józef M. Chomiński , Historia harmonii i kontrapunktu, tom I, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1958.
• Encyklopedia Muzyki, red. A. Chodkowski, Warszawa, PWN, 2001 .