Góra Karmel (
hebr.
כרמל) - właściwie pasmo górskie (ciągnące się przez 25 km) na wybrzeżu
Morza Śródziemnego
w
Izraelu
. Wznosi się na wysokość 546 m n.p.m. nad
Zatoką Hajfy
. Na jej stokach znajdują się miasta:
Hajfa
,
Nesher
i
Tirat Karmel
.
Religia
Uważana była lub jest za świętą przez
żydów
,
chrześcijan
,
muzułmanów
,
bahaitów
, czcicieli
Baala
i
starożytnych Greków
(„Góra Zeusa”).
Mówi się, że
Pitagoras
zatrzymał się tam podczas swej wyprawy do
Egiptu
. Prorok
Eliasz
miał zamieszkiwać w tamtejszych dwóch grotach i tam odbyć konfrontację z czcicielami Baala (opisaną w
Pierwszej Księdze Królewskiej
), zaś rodzina
Jezusa
miała zatrzymać się tam wracając z Egiptu. Od pierwszych wieków chrześcijaństwa pustelnicy zamieszkiwali tamtejsze liczne groty. Założony tu w XIII wieku maryjny
Zakon Matki Bożej z Góry Karmel
nawiązywał do tej właśnie tradycji, a także do maryjnej interpretacji pewnego wydarzenia z życia proroka Eliasza (patrz dalej). I chociaż między rokiem
1291
a
1634
karmelici nie mogli przebywać w tym rejonie, to jednak w ich duchowości zawsze żywy pozostawał obraz interpretowanej mistycznie Góry Karmel (por. np. Droga na Górę Karmel
św. Jana od Krzyża
, a także pisma
św. Teresy z Ávila
). Obecnie są tam dwa klasztory karmelitańskie.
Góra Karmel w Piśmie Świętym
Hebrajska
nazwa pasma oznacza 'ogród Boży' lub 'winnicę Bożą' - jest to jeden z najbardziej urodzajnych terenów tego regionu. Góra Karmel wielokrotnie pojawia się w
Biblii
, jako symbol dobroci Bożej i obfitości. To, czy należy, czy nie do Izraela, jest związane z jednej strony z Bożą łaską, z drugiej - z wiernością Bogu (
Iz
33, 9 i 35,1-2). Jest ona podstawą pewności, że istnieje i przybędzie Bóg (
Jr
46,18). Symbolem olśniewającego piękna (
Pnp
7,6). Według interpretacji chrześcijańskiej, dostrzeżony przez sługę Eliasza na zboczach Góry Karmel obłoczek (
1 Krl
18,42-45) to
Maryja
(tak jak obłok przyniesie deszcz po suszy, tak Maryja przyniosła światu Zbawiciela).
Historia
Podczas
I wojny światowej
Góra Karmel odgrywała strategiczną rolę. We wrześniu
1918
doszło tutaj do
Bitwy pod Meggido
, w której
Brytyjczycy
rozbili wojska
tureckie
.
Stanowisko archeologiczne
W latach dwudziestych
XX wieku
w jaskiniach Tabun,
El Wad
, Skhul i Kebara zidentyfikowano ślady osadnictwa obejmującego okres od 600 tys. lat temu.[1] Pierwsze wykopaliska prowadziła tu ekipa brytyjskich archeologów pod kierownictwem
Dorothy Garrod
. Najstarsze artefakty znaleziono w jaskini Tabun. Odkryto tu ślady osadnictwa
neandertalczyków
i
Homo sapiens
.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Paul G. Bahn: Archeologia - Przewodnik. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo "Arkady" Sp. z o.o., 2006, s. 328. .