Młody magot gibraltarski z jednej z pięciu rodzin żyjących na Gibraltarze
Magot na poręczy. W tle widoczna Skała Gibraltarska
Magoty gibraltarskie – niewielka, sztucznie utrzymywana populacja
małp
gatunku
magot
(
łac.
Macaca sylvanus) żyjąca na
Gibraltarze
. Jest to jedyna żyjąca w stanie wolnym populacja małp na
kontynencie europejskim
. Magotom grozi wyginięcie również w
Afryce Północnej
(ogół światowej populacji), gdzie ich liczebność wynosi od 12 do 20 tysięcy[1]. Na Gibraltarze żyje obecnie ok. 230 osobników w pięciu odrębnych stadach; większość z nich zamieszkuje rezerwat przyrody znajdujący się w górnych partiach
Skały Gibraltarskiej
. Ze względu na brak ogona część mieszkańców tej
kolonii
brytyjskiej
nazywa je Barbary Apes lub Rock Apes mimo, że nie należą one do
człowiekowatych
[2], podczas gdy inni używają hiszpańskiego słowa monos (co odnosi się do małp).
Magoty są nieoficjalnie uważane za symbol Gibraltaru.
Pochodzenie
Część naukowców jest zdania, że gibraltarskie magoty zostały sprowadzone do Gibraltaru przez
Maurów
, którzy okupowali południowe obszary
Półwyspu Iberyjskiego
, w tym znaczną część
Hiszpanii
i
Portugalii
, w latach
711
–
1492
[3]. Przypuszczalnie małpy te były przez Maurów traktowane jako zwierzęta domowe.
Według innej teorii magoty Gibraltaru mogą stanowić resztkę populacji, która zamieszkiwała południową
Europę
w dobie
pliocenu
, a więc od około 5 milionów lat temu[4].
Jedno jest pewne: magoty zamieszkiwały
The Rock
na długo przed pojawieniem się tam Brytyjczyków w roku
1704
. W
1610
historyk hiszpański Portillo pisał:
A teraz porozmawiajmy o innych żywych istotach, które żyją na tej skale, są to małpy, które można nazwać prawdziwymi jej posiadaczami od niepamiętnych czasów, a które żyją w większości na wschodnich stokach, gdzie dostęp jest niemal niemożliwy.
W roku
1782
inny hiszpański historyk, Ayala, napisał tak:
Ani najazd Maurów, Hiszpanów czy Anglików, ani kule czy kartacze nie potrafiły ich zniszczyć[5].
Turystyka
Magoty są uznawane za jedną z głównych
atrakcji turystycznych
Gibraltaru. Najbardziej znane i skore do kontaktów z ludźmi jest stado zamieszkujące w Małpiej Kryjówce (
ang.
The Apes' Den) przy Wrotach Królowej (
ang.
Queen's Gate). Tu najczęściej małpy zbliżają się do ludzi, a nawet wskakują im na ramiona, co wywołuje bardzo różne reakcje. Przestraszony lub rozgniewany magot może ugryźć lub podrapać człowieka[6].
Częste i bliskie kontakty małp z turystami spowodowały zmianę ich stylu bycia i coraz silniejsze uzależnienie od ludzi. Z tego powodu karmienie magotów na Gibraltarze zostało zakazane i jest obecnie ścigane przez prawo; złamanie zakazu jest karane mandatami w wysokości do 500
funtów
[7].
Opieka wojskowa
Magoty z Gibraltaru od roku
1915
aż po
1991
znajdowały się pod opieką Armii Brytyjskiej, a później Pułku Gibraltarskiego, które zajmowały się kontrolą populacji, początkowo składającej się z jednej tylko rodziny. Wojsko wyznaczało oficera lub podoficera odpowiedzialnego za opiekę nad magotami, a także za dostarczanie im owoców, warzyw i orzechów. Działalność ta była oficjalnie wpisana w budżet jednostki. Każde narodziny były odnotowywane, każda nowa małpka otrzymywała imię gubernatora, generała lub innych wyższych oficerów. Chora lub zraniona małpa trafiała do szpitala Royal Navy, gdzie była traktowana jak każdy marynarz. Po wycofaniu się garnizonu brytyjskiego jego rolę przejął urząd gubernatora Gibraltaru.
Obecne środki ochrony
Dzisiaj małpami zajmuje się Gibraltarskie Towarzystwo Historii Naturalnej i Ornitologii (ang. Gibraltar Ornithological and Natural History Society, GONHS), zaś opiekę medyczną zapewnia Klinika Weterynaryjna Gibraltaru (ang. Gibraltar Veterinary Clinic, GVC). Magoty otrzymują codziennie: świeżą wodę, warzywa, owoce i ziarno jako dodatek do ich naturalnego pożywienia w postaci: liści, oliwek, kłączy, korzeni i kwiatów. Rokrocznie przeprowadza się spis i badania medyczne. Każde zwierzę ma wytatuowany numer i wszczepiony
microchip
w celu identyfikacji. Wszystkie małpy są fotografowane, a zdjęcia te są zamieszczane w katalogach GONHS.
Legenda
Jednym z powodów ustanowienia na początku
XX wieku
zorganizowanej ochrony stada była troska o
morale
załogi wojskowej. Wśród żołnierzy krążyła bowiem legenda, w myśl której obecność Brytyjczyków na półwyspie ma trwać dopóty, dopóki żyją na nim magoty[4]. W roku
1942
(podczas
II wojny światowej
), gdy populacja zmalała do siedmiu osobników, brytyjski premier sir
Winston Churchill
nakazał, by ich liczbę natychmiast uzupełniono małpami z
Algierii
[4].
Przypisy
- ↑
C. Michael Hogan (2008) Barbary Macaque: Macaca sylvanus, GlobalTwitcher.com
- ↑ W
jęzku angielskim
, inaczej niż w polskim, istnieje osobne słowo określające małpę człekokształtną (ape), nietożsame ze słowami ogólnie odnoszącymi się do małp (monkey, simian)
- ↑ Jackson, s. 87
- ↑ 4,0 4,1 4,2
DNA solves mystery of Gibraltar’s macaques
- ↑ Gibraltar Ornithological & Natural History Society (GONHS) magazyn Nature News', s. 14
- ↑
Magoty atrakcją turystyczną Gibraltaru
- ↑
Kary za karmienie małp w Gibraltarze
Bibliografia
- J.R.Hill: Royal Navy, Oxford University Press 1995, .
- William G.F. Jackson: The Rock of the Gibraltarians: A History of Gibraltar, Fairleigh Dickinson University Press 1987, .
Linki zewnętrzne