Homo heidelbergensis – gatunek znany także jako Protanthropus heidelbergensis, człowiek heidelberski, człowiek ze Swanscombe lub człowiek z Boxgrove. Forma pośrednia pomiędzy
Homo erectus
a
Homo neanderthalensis
.
Najwcześniej pojawił się 600 tys. lat temu w
Afryce
. Na obszarze
Europy
pojawił się 500 tys. lat temu i wyginął 250 tys. lat temu.
Przez blisko sto lat pozostawał najwcześniejszym znanym praczłowiekiem na kontynencie europejskim ("pierwszy Europejczyk"). Jego
żuchwa
została odnaleziona w
1907
roku w Niemczech, na żwirowni w Mauer, koło miasteczka uniwersyteckiego
Heidelberg
, a opisany w 1908 r. przez Otto Schötensacka. W Niemczech i na Węgrzech odkryto najstarsze szczątki Homo heidelbergensis, pozostałości obozowisk i obiektów szałasowych.
Osobniki miały duży
mózg
. Mózgoczaszka była stosunkowo wąska i dość wysoka, a czoło silnie wysklepione. Posługiwał się narzędziami kamiennymi i ogniem. Najprawdopodobniej była to istota zorganizowana, o czym może świadczyć rozplanowanie obozowiska (oddzielna lokalizacja miejsc wyrobu narzędzi, ćwiartowania mięsa), a także umocnienia kamieniami brzegów rzeki odkrytych przy obozowiskach Homo heidelbergensis.
W miarę poznawania gatunku pojawia się coraz więcej teorii dotyczących jego losów. Być może zebrane pod tą nazwą szczątki mogą należeć do różnych gatunków. W Europie człowiek heidelberski lub gatunek z nim blisko spokrewniony dał początek grupie
ludzi
obejmującej m.in.
neandertalczyka
, który zamieszkiwał Europę i zachodnią Azję od 200 do 30 tys. lat temu.
Niektórzy uczeni zaliczają człowieka heidelberskiego do Homo erectus, a inni do
archaicznych Homo sapiens
[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Columbia Encyclopedia: Homo erectus za
Answers.com
[dostęp 2010-0-04]