Główne dzieło Heideggera to „Sein und Zeit” (Bycie i czas) (1927). Zajmował się w nim głównie sensem bytu i analizą ontologiczną ludzkiej egzystencji. Istotą ludzkiej egzystencji jest to, że poprzedza esencję (w tym naturę ludzką) oraz implikuje pewien stosunek do samego siebie.
Człowiek może własną egzystencję afirmować, albo ją potępić. Istotą ludzkiej egzystencji jest również zespolenie ze światem innych ludzi oraz jego nakierowanie ku śmierci, będącej nieodwołalnym końcem. Wszystko, co trwałe jest wymysłem człowieka, jest on otoczony przez nicość.
