Fontanna di Trevi – widok z lewej
Fontanna di Trevi,
wł.
Fontana di Trevi – najbardziej znana
barokowa
fontanna
Rzymu
. Została zbudowana z inicjatywy
Klemensa XII
w miejscu istniejącej wcześniej
fontanny
zaprojektowanej przez Leona Battiste Albertiego z
1435
r. Zasila ją woda doprowadzona
akweduktem
zbudowanym w
19 p.n.e.
przez
Agrypę
, tym samym, który zasila fontannę Barcaccia znajdującą się u podnóża
Schodów Hiszpańskich
.
W
1640
Urban VIII
zainicjował dzieło przebudowy fontanny. Monumentalny projekt przedstawił
Giovanni Lorenzo Bernini
. Nie doszedł on jednak do skutku z powodu problemów finansowych dworu papieskiego.
Klemens XII
w
1732
ogłosił konkurs na nową
fontannę
.
Papież
wybrał projekt Niccolo Salvi. Prace trwały od
1735
do
1776
. Sam autor projektu nie dożył zakończenia budowy. Forma tej
barokowej
fontanny przypomina
fasadę
budynku, ma 20,0 m szerokości i 26,0 m wysokości. Centralnymi postaciami fontanny są
Neptun
i dwa
trytony
. Neptun znajduje się na rydwanie zaprzężonym w dwa konie, z których jeden jest spokojny prowadzony przez trytona z prawej strony, tryton z lewej strony natomiast stara się okiełznać niespokojnego konia. Symbolizują one dwa odmienne stany morza.[1] W sąsiednich niszach
alegorie
Zdrowia (po prawej) i Obfitości (po lewej).
Legenda wiąże nazwę fontanny z imieniem Trevia noszonym przez dziewicę (
łac.
virgo), która odkryła źródło wody wykorzystane przy budowie akweduktu. Wodę doprowadzaną przez ten akwedukt do fontanny nazywa się Acqua Virgo.
Turyści zwyczajowo wrzucają do fontanny drobne monety, by zapewnić sobie "powrót do Rzymu". Pieniądze, wyławiane przez władze miasta przeznaczone są na utrzymanie zabytków.
Po filmie
Słodkie życie
(La Dolce Vita) z 1960 w reżyserii
Federico Felliniego
stała się sławna na całym świecie a scena kąpieli Sylvii granej przez
Anitę Ekberg
należy do najsłynniejszych w dziejach kina.
Przypisy
- ↑ Przewodniki Wiedzy i Życia - Rzym, Hachette Livre Polska Sp. z o.o., 2006, ss.159 ,