Rekatolicyzacja (z łac. "re" ponownie) - ruch religijno-społeczny podejmowany w celu ponownego wprowadzanie wyznania katolickiego wśród społeczności innowierczej na terenach, gdzie wcześniej obowiązywał katolicyzm .

Termin ten ma także znaczenie ideologiczne i historyczne, oznaczające odebranie pod przymusem władzy na rzecz kościoła katolickiego majątku, kościołów oraz innych obiektów życia religijnego i wyjęcie ich spod władzy i kontroli innego wyznania.

Rekatolicyzacja rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych XVI wieku formalnie od zmian wprowadzonych przez sobór trydencki , zaś praktycznie zainicjowana została między innymi zakładaniem szkół przez zakon jezuitów a nasiliła się po bitwie pod Białą Górą .

Rekatolicyzacja była celem kontrreformacji i stanowiła reakcję na reformację , wprowadzała dzałania Kościła katolickiego związane z kontrreformacją nurtem kształtującym w Kościele katolickim reformę życia kościelnego. Rekatolizacja wywieranymi przez władzę środkami nacisku i przymusu na ludności innego wyznania zmuszała ich do powrotu do katolicyzmu. Pod przymusem zabierano kościoły i inne obiekty życia religijnego należące do społeczności innego wyznania i przekazywano katolikom. W dobie kontrreformacji rekatolicyzacja prowadzona była również metodami duszpasterskimi . Zakładano szkoły katolickie nasilono działalność duszpasterską i zakonną. W ramach walki ideologicznej Kościół sięgnął po środki oddziaływania propagandowego . Wnętrza kościołów, rynki miast i miasteczek, wiejskie drogi zapełniły się kapliczkami i figurami świętych oraz Matki Boskiej. Z jednej strony miały, utrwalić katolicyzm, z drugiej miały dawać świadectwo siły "kto tu rządzi". Skala zadań Kościoła katolickiego w związku z rekatolicyzacją była ogromna. Ze szczególnym nasileniem proces rekatolicyzacji prowadzony był w Austrii , na Węgrzech i Śląsku , a przede wszystkim w Czechach w okresie panowania cesarza Ferdynanda II .

Linki

Historia Kościoła Katolicka, Ks. prof. dr hab. Marian Banaszak T.III rozdz.4