Polskie Towarzystwo Demokratyczne – organizacja polityczna utworzona
24 maja
1909
r. w
Poznaniu
, w ówczesnym
Wielkim Księstwie Poznańskim
. Od czerwca 1910 pod nazwą
Towarzystwo Demokratyczno-Narodowe
.
Celem Polskiego Towarzystwa Demokratycznego miało być – jak opiewał program – zespolenie żywiołów demokratycznych ku obronie bytu narodowego oraz pracy nad rozwojem żywiołu polskiego w Rzeszy niemieckiej, i to, na zasadzie narodowej odrębności oraz na podstawie ludowej w duchu demokratycznym.
Do rady głównej weszli:
– z Poznania: Antoni Chłapowski, Stefan Chociszewski,
Bernard Chrzanowski
, Kazimierz Krajna,
Władysław Mieczkowski
,
Stanisław Nowicki
,
Celestyn Rydlewski
,
Karol Rzepecki
,
Władysław Seyda
,
Marian Seyda
i Jan Zabłocki,
– z Wielkiego Księstwa Poznańskiego: Teodor Drachowski z
Kobylnicy
, Tomasz Jackowski z
Jarocina
,
Antoni Karpiński
z
Gniezna
, Teodor Kubacki z
Pleszewa
, Maciej hr. Mielżyński z
Chobienic
, Stanisław Niegolewski z
Niegolewa
, Edward Trzciński z
Gocanówka
, Józef Woziwodzki z
Gostynia
i Antoni Grzesiński z
Wławia
,
- ze Śląska:
Wojciech Korfanty
,
– z wychodźstwa
Stanisław Kochowicz
z Recklinghausen.