Starożytna Syria zajmowała obszar między
Morzem Śródziemnym
, a rzeką
Eufrat
oraz między
Azją Mniejszą
(konkretnie górami
Taurus
) i
Palestyną
. Takie ramy terytorialnie przyjmuje się najczęściej w literaturze, z punktu widzenia geograficznego dla tego regionu. Nie są one tożsame z obecnymi granicami
państwa syryjskiego
.
Granice starożytnej Syrii
Granica zachodnia starożytnej Syrii nie podlega dyskusji, gdyż tworzy ją naturalna bariera Morza Śródziemnego. Jeśli chodzi o wschodnią granicę, to Eufrat wydaje się w pełni uzasadniony, gdyż tereny na wschód od tej rzeki zaliczane są w historiografii do
Mezopotamii
.
Z kolei od północnej strony góry Taurus oddzielają od Syrii Azję Mniejszą, w której rozwijały się odrębne kultury i państwa, często bardzo zróżnicowane.
Najbardziej płynną granicą starożytnej Syrii była południowa jej część sięgająca poza pasma
Libanu
i
Antylibanu
. Na południe od nich żyły plemiona
nomadów
oraz półnomadów i zaczynały się terytoria zaliczane do Palestyny.
Oczywiście podział powyższy jest tylko umowny, gdyż dzieje ościennych terenów ściśle zazębiały się z historią starożytnej Syrii, często tworząc wspólną historię zjednoczonych obszarów (np. w czasach panowania
perskiej
dynastii
Achemenidów
). I na odwrót – niektóre obszary w toku dziejów wyodrębniały się jako oddzielne organizmy polityczne, co wynikało niekiedy z uwarunkowań geograficznych (np. część wybrzeża w
I w. p.n.e.
wyodrębniła się jako
Fenicja
).
Okres rzymski
W czasach rzymskich była podzielona na 10 okręgów: Commagene, Cyrrhestice, Pieria, Seleucis, Chalcidice, Chalybonitis, Palmyrene, Apamene, Cassiotis, Laodicene.
Konstantyn
wydzielił 2 północne okręgi: Commagene i Cyrrhestice w oddzielną prowincję Euphratensis.
Teodozjusz II
pozostałą część Syrii podzielił na 2 prowincje: Syria Prima, ze stolicą w
Antiochii
i Syria Secunda, ze stolicą w
Apamei
.