Worek samorozprężalny, tutaj połączony z maską twarzową, zestawem do podawania tlenu oraz dodatkowym workiem będącym rezerwuarem tlenowym
Worek samorozprężalny (resuscytator) – w medycynie przyrząd wykorzystywany w
resuscytacji
u pacjenta nieoddychającego lub oddychającego w sposób nieefektywny, umożliwiającymi wentylację wysokimi wartościami tlenu. Wchodzi w skład standardowego wyposażenia zespołu ratunkowego.
Jednym z pierwszych worków samorozprężalnych były aparatu firmy Ambu. Nazwa worek Ambu stała się synonimem dla wszystkich podobnych produktów, mimo, że jest zastrzeżoną marką.
Połączony jest z maseczką zakładaną na usta i nos pacjenta lub z
rurką intubacyjną
. Często ma możliwość podłączenia tlenu. Wielkość worka jest zależna od zastosowania. Produkowane są rozmiary dla dzieci, dorosłych oraz uniwersalne. W niektórych modelach możliwa jest sterylizacja.
Bez dodatkowej podażu tlenu worek samorozprężalny umożliwia wentylację powietrzem atmosferycznym, czyli tlenem o stężeniu 21%. Po podłączeniu do worka tlenu o przepływie 5–6 l/min uzyskuje się wzrost stężenia tlenu do 45%, a po zwiększeniu przepływu do 10 l/min i zastosowaniu dodatkowego rezerwuaru możliwe jest uzyskanie stężenia ok 85%[1].
Przypisy
- ↑ Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne. Podręcznik do kursu "Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych". Kraków: Wydawnictwo PANDIT, 2006, s. 53.