Ruth Fischer (ur. 11 grudnia 1895 w Lipsku - zm. 13 marca 1961 w Paryżu ), wł. Elfriede Eisler, inne pseudonimy: Ruth Kämpfer, towarzyszka Müller, E. Dubois - austriacka i niemiecka działaczka komunistyczna .

Jej rodzicami byli Ida Maria Fischer i Rudolf Eisler, filozof . Miała dwóch braci - Gerharta, dziennikarza, i Hansa - kompozytora. Od szóstego roku życia mieszkała z rodzicami w Wiedniu , gdzie studiowała filozofię, ekonomię i nauki polityczne. Mając 20 lat wyszła za mąż za Paul Friedländera, z którym miała syna Friedricha Gerharta (ur. 1917 ). Po sześciu latach małżeństwa zakończyło się ono separacją.

Współuczestniczyła w procesie tworzenia Komunistycznej Partii Austrii i jej gazety Neuen Freien Presse. W listopadzie 1918 została aresztowana w jej redakcji i spędziła miesiąc w więzieniu. Wróciła do działalności partyjnej w lutym 1919 , kiedy prezentowała na pierwszym kongresie partii raport z jej dotychczasowego rozwoju. Wiosną tego samego roku odmówiła jednak przyjęcia funkcji przewodniczącej partii. We wrześniu 1919, zmęczona ciągłymi sporami między intelektualistami a robotnikami wewnątrz partii przyjęła ofertę grupy członków Związku Spartakusa i wyjechała do Berlina , posługując się od tej pory pseudonimem Ruth Fischer. W Berlinie wielokrotnie spotykała się z uwięzionym Karolem Radkiem , który wprowadził ją w podstawy marksistowskiej analizy polityki międzynarodowej. W celu uzyskania obywatelstwa niemieckiego zawarła fikcyjne małżeństwo z komunistycznym działaczem Gustawem Golke, które formalnie trwało do 1923 . Jej prawdziwym partnerem życiowym, do swojej śmierci w 1941 , był inny działacz radykalnej lewicy - Arkadij Masłow.

W 1921 została wybrana do komitetu centralnego Komunistycznej Partii Niemiec . W 1924 , razem z Masłowem, dzięki poparciu Zinowiewa stała się jednym z głównych przywódców partii. Opowiadała się za powieleniem w KPD modelu organizacji znanego z WKP(b) i za rezygnacją z wszelkiej współpracy z partiami lewicy umiarkowanej. Została deputowaną do Reichstagu . Równocześnie została, dzięki poparciu Zinowiewa i wieloletniej działalności w ruchu komunistycznym, kandydatem na członka Komitetu Wykonawczego Kominternu .

Po śmierci Lenina , latem 1924 , stała się obiektem ostrych ataków Stalina i Bucharina , oskarżających ją i Masłowa o "ultralewicową taktykę" w działalności partyjnej. W sierpniu 1925 razem z siedmioosobową delegacją KPD przyjechała do Moskwy na rozmowę ze Stalinem; łącznie została zmuszona do pozostania w ZSRR przez dziesięć miesięcy, podczas których została wykluczona z kierownictwa partii razem z Masłowem. W listopadzie następnego roku została usunięta z KPD. Do 1928 zasiadała w Reichstagu jako niezależna socjalistka.

W 1933 , uciekając przed nazizmem , wyjechała razem z Masłowem do Paryża , gdzie związała się z ruchem trockistowskim. Wielokrotnie spotykała się z Trockim w jego domu w Barbizon . W czasie procesów moskiewskich w 1936 została zaocznie oskarżona o trockizm i skazana na śmierć. Po wybuchu II wojny światowej emigrowała przez Marsylię i Lizbonę do Nowego Jorku . Jako dziennikarka polityczna stała się zdecydowanym krytykiem stalinizmu z pozycji lewicowych. W 1948 opublikowała pracę Stalin and German Communism, w której oskarżyła Stalina o świadome zniszczenie siły ruchu robotniczego w Niemczech. Od 1955 do swojej śmierci mieszkała i pracowała w Paryżu. Duże nadzieję wiązała z odwilżą zainicjowaną przez Nikitę Chruszczowa , której poświęciła szereg komentarzy na łamach prasy i pracę Die Umformung der Sowjetgesellschaft - Chronik der Reformen 1953-1958. Pochowana na cmentarzu Montparnasse .

Bibliografia

• Ruth Fischer
• Die Frau, die Stalin verärgerte