Soho – centralna część dzielnicy
West End
w
Londynie
, w
City of Westminster
, zamykająca się między Oxford Street od północy, Charing Cross Road od wschodu, Shaftesbury Avenue od południa i Regent Street od zachodu.
W pobliżu Soho znajdują się cztery stacje
metra
:
Specyfika
Gerrard Street w Chinatown
Dzielnica znana jest z licznych klubów, dyskotek, restauracji, barów i pubów. Oprócz rozrywkowych lokali otwartych do nocy, są tu również kompleksy
kin
, teatry (przy Shaftesbury Avenue), księgarnie (na Charing Cross Road), modne sklepy (Trocadero Centre) oraz salony gier[1]. Wszystko to przyciąga rzesze turystów.
Soho uchodzi za miejsce w którym najwyraźniej widoczna jest wielokulturowość Londynu. Jest
synonimem
przemysłu, handlu, kultury i rozrywki, stanowi bowiem część artystycznego
West Endu
. Jest strefą zamieszkania zarówno bogaczy, jak i biedaków. Dzielnica przez wieki przygarniała imigrantów z różnych stron świata. Dziś Soho również nawiązuje do otwartości obyczajów, choćby dużą ilością barów dla
gejów
i
transwestytów
. Jest w tym samym stopniu dzielnicą chińską, historyczną, czerwonolatarnianą, jak i
snobistyczną
, a adres zamieszkania w tym rejonie jest marzeniem wielu londyńskich nowobogackich. Sąsiedztwo przybytków płatnego seksu bynajmniej nie obniża cen zakupu nieruchomości w Soho[2].
Z Soho związanych jest kilka znanych postaci:
Od poniedziałku do soboty w dzielnicy odbywa się
targowisko
, głównie przy Berwick Street. Można na nim dostać wszelkie towary: ryby, mięsa, sery, owoce, pamiątki, kubki z podobiznami idoli, T-shirty. Powszechnie uważa się, że to najlepszy i najtańszy targ West Endu[3].
Historia
Soho Square na grafice z
1816
W
średniowieczu
na terenie obecnego Soho znajdowały się ogrody królewskie, a nazwa wygenerowała z dawnego okrzyku angielskich myśliwych: so ho! (hajda! hajże!). Do
XVII w.
teren został w całości rozprzedany. Przez dwa kolejne stulecia chętnie osiedlali się na nim
imigranci
(stąd m.in. ulica Grecka), którzy tworzyli mieszankę kulturową – dobrą pożywkę dla
bohemy
i ekscentryków. W
XVIII w.
działały tu liczne
manufaktury
jedwabiu i filcu prowadzone przez francuskich
hugenotów
, których 60 tysięcy osiedliło się w Anglii po cofnięciu
edyktu nantejskiego
przez
Ludwika XIV
. Kościół na Soho Square był ich centralnym miejscem spotkań.
Pod koniec
XIX w.
Soho stało się centrum londyńskiego życia nocnego. W wieku XX usadowiło się tam centrum
medialne
z redakcjami, biurami telewizji i wytwórni filmowych. Seksbiznes zaczął się tu rozwijać intensywnie od
lat 60. XX wieku
.
Chińska dzielnica
Chińczycy przenieśli się do Soho w połowie XIX stulecia. W centrum dzielnicy leży
Chinatown
, której główną arterią jest Gerrard Street – kulturalne i finansowe centrum chińskiej społeczności w Londynie. Ta część dzielnicy znana jest również z orientalnych restauracji. Pod koniec stycznia na ulicach odbywa się barwny festiwal witania
chińskiego Nowego Roku
.
Soho i przemysł erotyczny
Reputacja Soho jako "czerwonej dzielnicy" powstała 200 lat temu, jednak wyraźnie wzrosła w połowie XX stulecia. Już od lat 50. istniały tam
domy publiczne
, zaś od
1970
zaczęto notować prawdziwą falę powstawania nowych "przybytków rozkoszy" – doliczono się wtedy 250
sex-shopów
, odnotowano porno-kina, kafejki i liczne uliczne
prostytutki
. Na przestrzeni lat władze z różnym skutkiem walczyły z płatną miłością. Po głośnej policyjnej pacyfikacji w
1991
, sexbiznes w dzielnicy nieco zmalał, wzmocniły się za to sex shopy[2]. Dziś dodatkowo problemem są niewątpliwie
narkotyki
, wszechobecne w ciemnych uliczkach Soho.
Dzielnica gejowska
W Soho, już w latach
20. XIX w.
William Thomas Beckford
[2], wówczas najbogatszy Anglik i pierwszy otwarty gej (zmuszony ostatecznie do ucieczki z Wielkiej Brytanii). Soho nie jest dzielnicą gejowską taką, jak amerykańskie
gay villages
, ale raczej popularnym gejowskim miejscem rozrywki i spotkań towarzyskich, które koncentrują się głównie przy Old Compton Street. Działa tu wiele gejowskich lokali i sklepów, spośród których wymienia się m.in. bar "Manto's Soho" (nr 30), "Old Compton Café" (nr 34), pub "Compton's of Soho" (nr 53), "Admiral Duncan Pub" (nr 54), galerię z księgarnią i kawiarnią "Kairos" (nr 56), restauracje "The Dome" (nr 57-59) i "Balans" (nr 60). Interesów gejowskich biznesów w dzielnicy i poza nią broni Gay Business Association, organizacja istniejąca od
1984
. W Soho wychodzą cenione periodyki gejowskie "
Gay Times
" i "Attitude". Jest też miejscem inicjatyw takich jak Gay and Lesbian Walking Tours of Soho – w każdą niedzielę po południu za drobną odpłatnością można zwiedzać dzielnicę z fachowym gejowskim
przewodnikiem
. Na Soho nie ma miejsca na duże gejowskie kluby dyskotekowe – te koncentrują się w innych punktach Londynu: King's Cross-Central, Station-Wharfdale, Road-Vauxhall[2].
Dzielnica była również miejscem ekscesów o podłożu
homofobicznym
.
30 kwietnia
1999
w "Admiral Duncan Pub", wybuchła bomba wypełniona gwoździami, podłożona przez
neonazistę
Davida Copelanda. W wyniku tego zdarzenia zginęły 3 osoby (2 z nich były heteroseksualne), a rannych zostało kolejnych 20 osób. Sprawcę skazano na sześciokrotne dożywocie. Po siedmiu latach od procesu, 2 marca
2007
High Court of Justice zdecydował, iż David Copeland może ubiegać się o przedterminowe zwolnienie po 50 latach odsiadki, będzie miał wtedy 79 lat[2].
Przypisy
- ↑
Notatka o Soho w serwisie Londyn.webd.pl
, dostęp 2008-10-24
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4
Londyn – Soho, artykuł w "Polgej.pl"
, dostęp 2008-10-22
- ↑
Londyńskie wariacje. Targowisko Londyn, serwis Gazeta.pl, przedruk gbritain.net
, dostęp 2008-10-24