Tygodnik Powszechny – ukazujący się od
1945
r.
tygodnik
katolicki o tematyce społeczno-kulturalnej, założony przez
kardynała Adama Stefana Sapiehę
. Redaktorem naczelnym tygodnika jest ks.
Adam Boniecki
.
Historia
Pierwszy numer Tygodnika Powszechnego ukazał się z datą
24 marca
1945
r. Komitet
redakcyjny
składał się początkowo z czterech osób: z ks.
Jana Piwowarczyka
,
Jerzego Turowicza
(wieloletniego redaktora naczelnego), Konstantego Turowskiego i
Marii Czapskiej
. Później dołączyli do nich m.in.
Zofia Starowieyska-Morstinowa
,
Stefan Kisielewski
,
Leopold Tyrmand
,
Antoni Gołubiew
,
Paweł Jasienica
(do aresztowania w
1948
r.),
Stanisław Stomma
,
Hanna Malewska
i
Józefa Golmont-Hennelowa
. W
1953
r. pismo zamknięto z powodu odmowy opublikowania
nekrologu
Stalina
, a jego wydawanie wznowiono w grudniu
1956
r. W latach 1953-1956 ukazywał się za to tzw. Tygodnik paxowski - pod identyczną winietą, zachowujący ciągłość numeracji - nie redagowany jednak przez prawowitych właścicieli. Po tym, jak w 1956 r. „Tygodnik” wrócił w posiadanie redaktorów z Wiślnej, na łamach publikowali m.in.
Karol Wojtyła
,
Władysław Bartoszewski
,
Jerzy Zawieyski
,
Jacek Woźniakowski
,
Stefan Wilkanowicz
,
Leszek Kołakowski
,
Stanisław Lem
,
Zbigniew Herbert
,
Tadeusz Kudliński
,
Czesław Zgorzelski
. Pismo było wówczas uważane za jedyny, niezależny głos środowiska tzw. inteligencji katolickiej. Ze środowiskiem tygodnika związane jest
Koło Poselskie „Znak”
. Później współpracowało ono z
KOR
, współtworzyło
"Solidarność"
(jej kapelanem został ks.
Józef Tischner
- jeden ze sztandarowych publicystów krakowskiego pisma). Od chwili wyboru kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową - „Tygodnik” stał się najpopularniejszym w Polsce przekaźnikiem nauki Jana Pawła II i przez długi czas jedynym pismem, któremu papież udzielił wywiadu (
3 sierpnia
1980
). Później dostąpiło tego zaszczytu tylko włoskie „Il Tempo”. Na łamach „Tygodnika” przez lata publikował swoje wiersze
Czesław Miłosz
, który w
1945
r. przygotował dla Jerzego Turowicza rękopiśmienny tomik „Wierszy pół-perskich”. Jedynym polskim pismem, na którego łamach Miłosz zamieszczał swoje wiersze po otrzymaniu
Nagrody Nobla
, był właśnie „Tygodnik Powszechny”. Po wprowadzeniu
stanu wojennego
wydawanie pisma zostało na kilka miesięcy zawieszone. Od
1982
r. tygodnik ukazywał się bez przerw. W latach 80. XX wieku tygodnik stał się nieformalnym organem polskiej opozycji demokratycznej i był niekiedy uważany za jedyne legalne pismo opozycyjne w PRL. W
1987
r. na łamach „Tygodnika Powszechnego” ukazał się głośny esej
Jana Błońskiego
„Biedni Polacy patrzą na getto”.
Od lat 90. niechętna Tygodnikowi była część kościelnej hierarchii, która krytykowała zbyt
liberalną
, jej zdaniem, formułę pisma (odzwierciedla to poniekąd prawie nieobecny
kolportaż
parafialny
pisma).
W latach 90 w efekcie konfliktów z wladzami kościelnymi redakcja Tygodnika utraciła asystenta kościelnego[].
W
1998
r.
Maria Zmarz-Koczanowicz
zrealizowała film pt. „Zwyczajna dobroć” opowiadający o Jerzym Turowiczu.
Po śmierci
Jerzego Turowicza
w
1999
r. redaktorem naczelnym Tygodnika został ks.
Adam Boniecki
.
W kwietniu
2007
r. 49% udziałów w Tygodniku Powszechnym objęła
Grupa ITI
. Od
5 grudnia
2007
r. Tygodnik Powszechny wydawany jest w mniejszym formacie. W dużym stopniu została odmieniona szata graficzna pisma, a także skład redakcji.
23 czerwca
2008
Grupa ITI stała się większościowym udziałowcem pisma, po tym jak w wyniku transakcji z Fundacją Tygodnika Powszechnego jej udziały wzrosły do 53%[2].
W
2009
roku, w wyniku znacznego spadku zleceń od reklamodawców, spowodowanego
kryzysem finansowym
, Tygodnik Powszechny stanął przed groźbą upadku. Redaktor naczelny,
ks. Adam Boniecki
na łamach Tygodnika, zaapelował do czytelników o pomoc, przyznając, że w tak złej sytuacji finansowej czasopismo jeszcze nie było.[3]
W czerwcu 2010 na antenie
TVN24
zaczął ukazywać się program "Czas Decyzji z Tygodnikiem Powszechnym", w którym szeroko komentowane są wydarzenia z kampanii prezydenckiej.
"Tygodnik Powszechny" współpracuje z
Religia.tv
i
Discovery Historia
.
Wartości
Tygodnik Powszechny stara się godzić wartości liberalizmu z zasadami wiary, prezentuje otwarty,
ekumeniczny
nurt polskiego katolicyzmu. Kieruje się zasadą dialogu, często zapraszając do debaty na łamach reprezentantów poglądów innych niż ściśle katolickie. Według typologii
Jarosława Gowina
zaprezentowanej w książce „Kościół w czasach wolności” Tygodnik jest jednym z głównych reprezentantów nurtu katolicyzmu otwartego, inspirowanego katolickim personalizmem.
Jak pisze
Sergiusz Kowalski
, analizując
dyskurs
publicystyki
pisma w latach
1993
-
1995
, „Publicyści Tygodnika cenią umiarkowanie, otwartość, gotowość do dialogu i
kompromisu
”, poszukując „modus vivendi między liberalną demokracją i Kościołem, nowoczesnością i tradycją” (Kowalski 1997: 148).
Fundacja Tygodnika Powszechnego przyznaje
Medal świętego Jerzego
"za zmagania ze złem i uparte budowanie dobra w życiu społecznym ludziom, którzy wykazują szczególną wrażliwość na biedę, krzywdę, niesprawiedliwość i wrażliwość tę wyrażają czynem".
Krytyka
Tygodnik Powszechny w czasach
PRL-u
był uważany za pismo, w którym w pewnym stopniu (wyznaczonym przez
cenzurę
) można było głosić poglądy nieprzychylne władzom komunistycznym. Po
1989
pismo stało się przedstawicielem jednej opcji w dialogu wewnątrzkościelnym - określanej jako katolicyzm otwarty - co spowodowało falę krytyki ze strony innych środowisk. Tygodnikowi przypisywano również reprezentowanie po
1989
r. tylko jednego środowiska politycznego (
Unii Demokratycznej
, potem
Unii Wolności
) – ze względu na fakt, że wielu ludzi związanych z pismem było uczestnikami przemian politycznych (
Józefa Hennelowa
,
Tadeusz Mazowiecki
,
Krzysztof Kozłowski
).
Krytycy krakowskiego tygodnika często powołują się na fragment listu[4], jaki 15 maja 1995 z okazji jubileuszu 50-lecia przesłał „Tygodnikowi” Jan Paweł II[5].
Dodatki tematyczne
- Książki w Tygodniku
- Ucho Igielne
- Rzecz Obywatelska
- Historia w Tygodniku
- Dodatki specjalne
- Nowa Europa Wschodnia
- Europa Środka
- Cybertygodnik
- Unia dla Ciebie
- Apokryf
- Kontrapunkt
- Parafia
Redakcja pisma[6]
| - Anna Łabuszewska
-
Michał Paweł Markowski
(stały współpracownik)
- Maciej Müller (kierownik działu "Wiara")
- Piotr Mucharski (zastępca redaktora naczelnego)
- Małgorzata Nocuń (stała współpracowniczka)
- Grzegorz Nurek
- Michał Okoński (sekretarz redakcji)
-
Michał Olszewski
- Wojciech Pięciak (kierownik działu "Świat")
- Anita Piotrowska
- Tomasz Ponikło
-
Jacek Prusak SJ
| - Agnieszka Sabor (stała współpracowniczka)
- Artur Sporniak
-
Marian Stala
(stały współpracownik)
- Patryk Stanik
-
Andrzej Stasiuk
(stały współpracownik)
- Artur Strzelecki (kierownik typografii)
- Maciej Szklarczyk (kierownik korekty)
- Joachim Trenkner
- ks. Mieczysław Turek
- Przemysław Wilczyński
- Marek K. Zalejski (dyrektor artystyczny)
|
Bibliografia
- „Trzy ćwiartki wieku. Rozmowy z Jerzym Turowiczem”
Jacek Żakowski
- „Pół wieku pod włos, czyli życie Tygodnika Powszechnego w czasach heroicznych” Jacek Żakowski
- „Anatomia smaku. Rozmowy o losach zespołu Tygodnika Powszechnego w latach 1953 - 1956” Jacek Żakowski
- „Wierność” (wywiad-rzeka z Jerzym Turowiczem) Tadeusz Kraśko
- „Czterdzieści pięć lat w opozycji” Robert Jarocki
- „Zawsze jest inaczej” - z ks. Andrzejem Bardeckim rozmawiają
Adam Szostkiewicz
i Janusz Poniewierski
- „Gliniarz z Tygodnika. Rozmowy z byłym ministrem Krzysztofem Kozłowskim” Witold Bereś, Krzysztof Burnetko
- „Bo jestem z Wilna. Z Józefą Hennelową rozmawia Roman Graczyk”
- „Bilet do raju”
Jerzy Turowicz
- „Kościół nie jest łodzią podwodną” Jerzy Turowicz
- „Chrześcijanin w dzisiejszym świecie” Jerzy Turowicz
- „Korespondencja” Zbigniew Herbert, Jerzy Turowicz
- „Pościg za nadzieją”
Stanisław Stomma
- „Wolność w blasku prawdy”, S. Kowalski.
- „O retoryce Tygodnika Powszechnego”, M. Czyżewski, S. Kowalski, A. Piotrowski
Przypisy
- ↑
wirtualnemedia.pl
- ↑
ITI zwiększa udziały w "Tygodniku Powszechnym"
, tvn24.pl [dostęp 27.06.2008]
- ↑ tygodnik.onet.pl:
"Tygodnik" w godzinie kryzysu
(
pol.
). [dostęp 4 marca 2009].
- ↑
onet.pl - Tygodnik Powszechny
- ↑ W ciągu trwającej kilkadziesiąt lat przyjaźni Jana Pawła II z Jerzym Turowiczem, zdarzało się im toczyć polemiki w sprawach dotyczących Kościoła. „Dla Kościoła krytyka może być potrzebna i konstruktywna, zwłaszcza jeśli płynie z miłości” – pisał, w jednym z listów do naczelnego Tygodnika Powszechnego, Jan Paweł II. - m.in. na znaczący jego fragment: "(...) Rok 1989 przyniósł w Polsce głębokie zmiany związane z upadkiem systemu komunistycznego. Odzyskanie wolności zbiegło się paradoksalnie ze wzmożonym atakiem sił lewicy laickiej i ugrupowań liberalnych na Kościół, na Episkopat, a także na Papieża. Wyczułem to zwłaszcza w kontekście moich ostatnich odwiedzin w Polsce w roku 1991. Chodziło o to, aby zatrzeć w pamięci społeczeństwa to, czym był Kościół w życiu Narodu na przestrzeni minionych lat. Mnożyły się oskarżenia czy pomówienia o klerykalizm, o rzekomą chęć rządzenia Polską ze strony Kościoła czy też o hamowanie emancypacji politycznej polskiego społeczeństwa. Pan daruje, jeżeli powiem, iż oddziaływanie tych wpływów odczuwało się jakoś także w 'Tygodniku Powszechnym'. W tym trudnym momencie Kościół w 'Tygodniku' nie znalazł, niestety, takiego wsparcia i obrony, jakiego miał poniekąd oczekiwać: 'nie czuł się dość miłowany' - jak kiedyś powiedziałem (...)"
- ↑ Wybór według: "Tygodnik Powszechny" 2010, nr 39.
Linki zewnętrzne