Avro Anson |
| Startujący samolot Avro 652A Anson T.21 na pokazie lotniczym w 2005 roku |
Startujący samolot Avro 652A Anson T.21 na pokazie lotniczym w 2005 roku |
Dane podstawowe |
Państwo |
Wielka Brytania
|
Producent |
Avro
|
Typ | samolot wielozdaniowy: pasażerski, rozpoznawczy, sanitarny, transportowy i dyspozycyjny |
Konstrukcja | dwusilnikowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – wciągane w locie |
Załoga | 6 |
Historia |
Data oblotu | marzec
1935
|
Lata produkcji | 1935 – 1952 |
Wycofanie ze służby | 1968 |
Dane techniczne |
Napęd | 2
silniki gwiazdowe
Armstrong Siddeley Cheetah IX |
Moc
| 350 KM (258 kW) każdy |
Wymiary |
Rozpiętość | 17,22 m |
Długość | 12,84 m |
Wysokość | 3,99 m |
Powierzchnia nośna | 38,00 m² |
Masa |
Własna
| 2 438 kg |
Startowa
| 3 620 kg |
Osiągi |
Prędkość maks.
| 302 km/h |
Prędkość przelotowa
| 254 km/h |
Prędkość wznoszenia
| 3,5 m/s |
Pułap
| 5 200 m |
Zasięg | 1 260 km |
Dane operacyjne |
Uzbrojenie |
patrz
opis
|
Liczba miejsc |
6 (wersja pasażerska) |
Użytkownicy |
Wielka Brytania
,
Kanada
,
Polska
(jednostki lotnicze w Wielkiej Brytanii) |
Avro Anson –
brytyjski
samolot wielozadaniowy,zaprojektowany i zbudowany w
1935
roku w wytwórni
Avro
Historia
W
1934
roku w brytyjskich zakładach lotniczych Avro zbudowano sześciomiejscowy dwusilnikowy samolot pasażerski oznaczony jako Avro 652. Ponieważ w tym czasie w brytyjskich siłach powietrznych brakowało nowoczesnego samolotu do zadań rozpoznawczych nad wodami przybrzeżnymi, zwrócono się do zakładów Avro o przekonstruowanie samolotu do tego właśnie celu.
Po pracach adaptacyjnych
oblot
nowego prototypu odbył się w marcu
1935
roku. Był to
dolnopłat
ze skrzydłami i usterzeniem drewnianym. Kadłub stanowiła
kratownica przestrzenna
spawana z rur stalowych, oprofilowana i kryta płótnem. Od wersji pasażerskiej Avro 652 różniła się silnikami o większej mocy, a także posiadaniem grzbietowej wieży obrotowej z jednym karabinem maszynowym. Nieco inne oszklenie miała również kabina. Po próbach w locie prototyp samolotu Avro przeszedł próby porównawcze z wojskową wersją samolotu De Havilland Dragon Rapide i okazał się od niego lepszy, w związku z tym samolot pod oznaczeniem Avro 652A Anson skierowano do produkcji seryjnej.
Samolot Avro 652A Anson T.21 na pokazie lotniczym w 2005 roku Pierwszy lot seryjnego samolotu Avro 652A Anson Mk I nastąpił w dniu
31 grudnia
1935
roku. Był on napędzany silnikami o jeszcze większej mocy niż prototyp. Był to pierwszy budowany seryjnie samolot w układzie dolnopłata dla
brytyjskiego lotnictwa wojskowego
.
W
1939
roku rozpoczęto produkcję odmiany samolotu Avro Anson Mk I z wyposażeniem do szkolenia i treningu nawigatorów, radiotelegrafistów oraz strzelców pokładowych.
Niezależnie od tego w Kanadzie na licencji produkowano samolotu Avro Anson dla tych samych celów w wersjach: Mk II z 2 silnikami gwiazdowymi Jacobs L-6BM o mocy 330 KM (243 kW) każdy, Mk V z 2 silnikami Pratt & Whitney R985-AN-14B o mocy 450 KM (331 kW) każdy oraz Mk VI z wieża obrotową Bristol B Mk VI do szkolenia strzelców pokładowych. Ogółem w
Kanadzie
zbudowano łącznie 2882 samoloty typu Avro Anson. W
Wielkiej Brytanii
dla lotnictwa kanadyjskiego budowano jeszcze wersję Avro Anson Mk III z 2 silnikami Jacobs R915 L-6 o mocy 330 KM (243 kW) każdy i Avro Anson Mk IV z 2 silnikami Wright Whirlwind R975E-1 o mocy 365 KM (269 kW).
Niezależnie od tych wersji w Wielkiej Brytanii budowano jeszcze wersję Avro Anson: Mk X – samolot dyspozycyjny, Mk XI –
samolot transportowy
i Mk XII –
samolot sanitarny
. Różniły się one od siebie zastosowanymi typami silnika.
Po zakończeniu
II wojny światowej
produkowano jeszcze Avro Anson w wersji Mk XIX (C.19) przeznaczony do lotów służbowych.
Produkcje samolotów Avro Anson zakończono w maju
1952
roku i łącznie wyprodukowano ponad 11 000 sztuk samolotów wszystkich wersji.
Wersje samolotu Avro Anson produkowane seryjnie:
- Mk I – wersja podstawowa z silnikami gwiazdowymi Armstrong Siddley Cheetah IX o mocy 350 KM (258 kW)
- Mk II – wersja z silnikami gwiazdowymi Jacobs L-6MB o mocy 330 KM (243 Kw). Budowana w Kanadzie
- Mk III – wersja z silnikami gwiazdowymi Jacobs R915 L-6 o mocy 330 KM (243 kW). Budowana w Wielkiej Brytanii dla Kanady
- Mk IV – wersja z silnikami Wright Whirlwind R975E-1 o mocy 365 KM (243 kW). Budowany dla Kanady w Wielkiej Brytanii
- Mk V – wersja z silnikami Pratt & Whitney R985-AN-14B o mocy 450 KM (331 kW)
- Mk VI – wersja Mk V różniąca się wyposażeniem, przystosowana do szkolenia strzelców pokładowych z wieżą Bristol B Mk VI
- Mk X – wersja samolotu dyspozycyjnego
- Mk XI – wersja samolotu transportowego
- Mk XII – wersja samolotu sanitarnego, z silnikami Amstrong Siddeley Cheetah XV o mocy 420 KM (313 kW)
- Mk XIX (C.19) – wersja budowana po zakończeniu II wojny światowej
Użycie w lotnictwie
Pierwsze samolotu Avro 652A Anson Mk I dostarczono do 48 dywizjonu RAF z lotnictwa obrony wybrzeża w marcu
1936
roku. Były to pierwsze produkowane seryjnie dolnopłaty z wciąganym podwoziem wprowadzone do
RAF
.
Pierwszy atak bojowy na samolotach Avro Anson Mk I wykonały załogi z 500 dywizjonu RAF w dniu
5 września
1939
roku atakując
niemiecki
okręt podwodny
.
Samoloty te stanowiły standardowy sprzęt dywizjonów lotnictwa obrony wybrzeża do
1940
roku, po czym były sukcesywnie zastępowane przez samoloty
Lockheed Hudson
. Samoloty Avro Anson był w tym czasie kierowane do ośrodków i szkół lotniczych.
Samoloty Avro Anson były używane w lotnictwie
RAF
do
1968
roku.
Na samolotach Avro Anson Mk I podczas
II wojny światowej
szkolili się i trenowali Polacy – nawigatorzy, radiotelegrafiści i strzelcy pokładowi z polskich dywizjonów bombowych oraz
307 nocnego dywizjonu myśliwskiego im. Puchaczy Lwowskich
, część szkoliła się w Kanadzie na samolotach produkcji kanadyjskiej. Samoloty te znalazły się również w polskich dywizjonach lotniczych:
302
,
304
i
318
jako samoloty dyspozycyjne do lotów służbowych.
Opis konstrukcji
Samolot Avro Anson Mk I był sześciomiejscowym lekkim samolotem wielozadaniowym w układzie wolnonośnego
dolnopłata
o konstrukcji mieszanej. Podwozie klasyczne – wciągane w locie. Napęd: 2
silniki gwiazdowe
Uzbrojenie:
- w odmianie do rozpoznania wód przybrzeżnych
- 1 karabin maszynowy kal. 7,69 mm – stały, umieszczony w przodzie kadłuba
- 1 karabin maszynowy kal. 7,69 mm – ruchomy, umieszczony w grzbietowej wieży obrotowej
- 163 kg bomb – w komorze w środkowej części kadłuba
- w odmianie do szkolenia załóg
- 1 karabin maszynowy kal. 7,69 mm – ruchomy, umieszczony w grzbietowej wieży obrotowej
- pozostałe odmiany – nie posiadały uzbrojenia