Lew Oborin podczas koncertu w NRD , 26 listopada 1951

Lew Nikołajewicz Oborin, ( ros. Лев Николаевич Оборин), (ur. 11 września 1907 , według kalendarza juliańskiego 29 sierpnia w Moskwie , zm. 5 stycznia 1974 tamże) – rosyjski pianista . Zwycięzca I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1927 .

Biografia

W czasie wczesnego dzieciństwa jego rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania. W 1914 przeniosła się do Moskwy, gdzie chłopiec zaczął naukę w szkole muzycznej. Pobierał m.in. lekcje kompozycji pod okiem Aleksandra Greczjaninowa, osiągając ponadprzeciętne rezultaty. W 1921 rozpoczął studia muzyczne w Konserwatorium Moskiewskim , które ukończył w 1926. W następnym roku zdobył pierwszą nagrodę w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Po zdobyciu tego wyróżnienia dał koncerty w Polsce i Niemczech. Po powrocie do Moskwy, aż do 1945 występował jedynie w ZSRR . W tym samym czasie nauczał w Konserwatorium Moskiewskim.

W 1935 po raz pierwszy zagrał wspólnie z rosyjskim skrzypkiem Dawidem Ojstrachem , z którym od tego czasu występował i współpracował do końca życia. Od 1941 do 1963 grał w trio muzycznym z Dawidem Ojstrachem (skrzypce) i Swiatosławem Knuszewickim ( wiolonczela ). Wspólne koncerty przyniosły mu międzynarodową sławę.

Był nauczycielem wielu wybitnych muzyków. Do jego uczniów należą m.in.: Władimir Aszkenazy , Giennadij Rożdiestwienski , Anatolij Dokumentow, Michaił Woskriesienski, Boris Berman, Lev Natochenny.

Nagrody

• Nagroda Stalinowska drugiego stopnia (1943)
• Narodowy Artysta ZSRR (1964)
• Państwowa Nagroda RFSRR im. Michaiła Glinki (1966)

Bibliografia

• Софья Михайловна Хентова Лев Оборин, Музыка, 1964.
• Profil na stronie Konserwatorium Moskiewskiego ( ros. ). [dostęp 2010-03-01].