Włodzimierz Tetmajer (ur.
31 grudnia
1861
w
Harklowej
koło
Nowego Targu
, zm.
26 grudnia
1923
w
Bronowicach
koło
Krakowa
) – polski
malarz
i
grafik
, jeden z czołowych przedstawicieli
Młodej Polski
; działacz polityczny; brat przyrodni poety
Kazimierza Przerwy-Tetmajera
.
W latach 1875-1886 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie krótko w
Wiedniu
, w latach 1886-1889 w
Monachium
i w Académie Colarossi w
Paryżu
oraz w latach 1889-1895 u
Jana Matejki
.
Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe (Żeńcy, Orka), a także pejzaże, polichromie kościelne (m.in. w
kaplicy Świętej Trójcy
w
katedrze na Wawelu
, w
katedrze w Sosnowcu
, w kaplicy Pod Orłami w
katedrze św. Mikołaja Biskupa
w
Kaliszu
[1],
kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu
).
W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką chłopa z
Bronowic
, gdzie zamieszkali w drewnianym, krytym
strzechą
domu z drewnianym gankiem, typowym dworku końca XIX w. Częstym gościem Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach był poeta
Lucjan Rydel
, który za żonę wybrał sobie siostrę Anny Tetmajerowej, Jadwigę Mikołajczykównę. Uroczystości weselne tej pary (20 listopada 1900 w domu Tetmajerów) zostały przedstawiony w dramacie
Wesele
Stanisława Wyspiańskiego
; Tetmajer został w nim uwieczniony jako Gospodarz.
Od 1897 Włodzimierz Tetmajer był członkiem
Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka"
, potem grupy Zero, a także założycielem Towarzystwa
Polska Sztuka Stosowana
. Jego dramat Piast, drukowany we fragmentach w EPITAPHIUM Ignacego Maciejowskiego Sewera (druk UJ 1902), został wystawiony w 1916 na scenie Teatru Miejskiego w Krakowie za dyrekcji L. Rydla[2]
W 1921 założył w
Wąbrzeźnie
Polski Instytut Narodowy, mający bronić spraw polskich na Pomorzu.
Włodzimierz Tetmajer walnie przyczynił się do rozwinięcia talentu
Antoniego Kucharczyka
– wiejskiego poety-samouka. Napisał też przedmowę do jego książki.
Muzykanci w Bronowicach, 1891 | Dorobek (Rodzina artysty), 1905 | Wiosna w Bronowicach, ok. 1909 |
Przypisy
- ↑ J. Nowobilski, Sakralne malarstwo ścienne Włodzimierza Tetmajera, Kraków 1994, s. 80.
- ↑ J. Dużyk, Sława Panie Włodzimierzu, opowieść o W. Tetmajerze, Warszawa 1972.
Linki zewnętrzne