Korona cesarska z czasów dynastii Ming
Ceramika z czasów dynastii Ming
Dynastia Ming –
dynastia
panująca w
Chinach
w latach
1368
–
1644
.
Była ostatnią narodową dynastią chińską. Została założona przez
Zhu Yuanzhanga
, przywódcę powstania przeciwko mongolskiej
dynastii Yuan
. Po okresie rozwoju trwającym do połowy XV wieku Chiny pod rządami dynastii Ming stopniowo popadały w coraz większą stagnację. Ostatecznie dynastia upadła w wyniku najazdu
Mandżurów
, którzy wykorzystali powstanie chłopskie i założyli własną
dynastię Qing
Historia
W pierwszym okresie panowania dynastii Ming, do połowy
XV wieku
, nastąpił imponujący rozwój gospodarczy i kulturalny całych Chin, a szczególnie regionów południowych i przybrzeżnych. Prowadzone były wielkie roboty nawadniające, zalesienia, rozwinięto uprawę bawełny, produkcję tkanin jedwabnych i bawełnianych, szkła, porcelany, statków morskich. Nastąpiło w tym okresie wielkie odrodzenie rodzimej kultury chińskiej oraz
buddyzmu
i
taoizmu
.
W XV w. Chiny podporządkowały sobie
Mandżurię
na północy i
Wietnam
na południu oraz prowadziły ożywione kontakty handlowe i dyplomatyczne z
Japonią
,
Indiami
i
Azją Południowo-Wschodnią
, czego symbolem stały się wyprawy odkrywcze
Zheng He
, który dotarł aż do
Mozambiku
. Później handel jednak osłabł, m.in. ze względu na ataki piratów
wakō
, którzy rabowali nawet nadbrzeżne miasta kontynentu. Drugim dużym zagrożeniem były, nieustannie ponawiane, ataki
Mongołów
na północne rubieże Chin. W celu ich osłonięcia przed najazdami koczowników odnowiony został
Wielki mur chiński
i wybudowano 5 tys. kilometrów szańców.
W drugiej połowie
XVI wieku
, ze względu na nieumiejętną politykę gospodarczą, zwłaszcza
fiskalną
, Chiny przeżywały znaczne trudności ekonomiczne, których rezultatem były liczne bunty i powstania chłopskie. Z tego osłabienia Państwa Środka skorzystał
Nurhaczy
, ambitny wódz
Mandżurów
, uważający się za spadkobiercę
Czyngis-chana
. W roku
1621
zdobył on miasto
Mukden
, które ustanowił swą stolicą, rozpoczynając tym samym podbój Chin. Dzieło podboju dokończyli jego syn i wnuk, którzy wykorzystali obalenie przez chłopskie powstania ostatniego panującego cesarza dynastii Ming, Chongzhena (
1627
–
1644
). Mandżurowie zajęli wówczas całe północne Chiny i ogłosili utworzenie nowej dynastii
Qing
. Mingowie utrzymali się na południu (
Nankin
,
Fujian
,
Guangdong
,
Shanxi
i
Yunnan
). Ostatecznie zostali pokonani w
1662
.
Cesarze z dynastii Ming
-
Hongwu
– (1368 – 1398)
-
Jianwen
– (1398 – 1402)
-
Yongle
– (1402 – 1424)
-
Hongxi
– (1424 – 1425)
- Xuande – (1425 – 1435)
-
Zhu Qizhen
– (1435 – 1449)
- Jingtai – (1449 – 1457)
-
Zhu Qizhen
(po raz drugi) – (1457 – 1464)
- Chenghua – (1464 – 1487)
- Hongzhi – (1487 – 1505)
-
Zhengde
– (1505 – 1521)
-
Jiajing
– (1521 – 1567)
-
Longqing
– (1567 – 1572)
- Wanli – (1572 – 1620)
- Taichang – (1620)
- Tianqi – (1620 – 1627)
- Chongzhen – (1627 – 1644)
Południowa dynastia Ming
- Honghuang – (1644 – 1645)
- Longwu – (1645 – 1646)
- Zhu Changfang – (1645)
- Zhu Yihai – (1645 – 1653)
- Shaowu – (1646)
-
Yongli
– (1646 – 1662)
Bibliografia
-
John King Fairbank
: Historia Chin. Nowe spojrzenie. Gdańsk: Wydawnictwo Marabut, 1996. .
-
Witold Rodziński
: Historia Chin. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1974.