Mieczysław Szczęsny Rybczyński (ur. 20 listopada 1873 w Stanisławowie , zm. 23 stycznia 1937 w Warszawie ) - polski inżynier hydrotechnik . Wybitnie zasłużony dla prac regulacyjnych górnych biegów rzek południowej Polski . minister robót publicznych w l. 1922 , 1925 i 1926 .

Został pochowany na starym Cmentarzu Powązkowskim (kw. 68-V-10).

Biografia

Młodość

Mieczysław Rybczyński przyszedł na świat 20 listopada 1873 r. w Stanisławowie jako syn Jana^[1] i Ludwiki z Sedelmajerów. ukończył gimnazjum klasyczne w Kołomyi , po czym wstąpił na Wydział Inżynierii Lądowo-Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie . Dzięki wybitnym zdolnościom, jeszcze jako student w roku akademickim 1896 / 1897 został asystentem prof. Karola Skibińskiego w Katedrze Budowy Dróg i Kolei. W roku poprzednim był prezesem Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów swojej uczelni. Dyplom inżyniera uzyskał w 1897 r. Przez następne dwa lata ( 1897 - 1899 ) pracował przy budowie kolei Czortków - Zaleszczyki jako kierownik budowy. Od 21 IX 1899 r. do 31 XII 1918 r. pracował w Państwowej Dyrekcji Budownictwa Wodnego w Galicji kolejno jako adiunkt, od 1 I 1904 r. jako inżynier i od 20 VIII 1909 r. starszy inżynier, radca budownictwa i szef dep. wodnego w Namiestnictwie we Lwowie. Zajmował się wówczas sprawami hydrotechniki, studiów wodnych, wodociągów i kanalizacji . W początkowym okresie swojej inżynierskiej praktyki ( 1902 - 1904 ) Mieczysław Rybczyński opracował projekty regulacji prawobrzeżnych dopływów górnego Dniestru i górnej Wisły , później w latach 1904 - 1912 projekty regulacji Stryja , Świcy , Bystrzycy Nadwórniańskiej i Bystrzycy Sołotwińskiej , Łomnicy i pracami tymi kierował. Od 1900 r. był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej a od 1913 r. członkiem Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika we Lwowie.

Czasy po I wojnie światowej

W listopadzie 1918 r. Mieczysław Rybczyński brał udział w obronie Lwowa jako członek straży obywatelskiej w służbie kwatermistrzowskiej za co został odznaczony medalem "Orląt". Po wojnie przeniósł się do Warszawy i od 8 lutego 1919 r. do 24 grudnia 1920 r. pracował w Ministerstwie Robót Publicznych na stanowisku szefa sekcji administracyjnej, po czym od 15 grudnia 1921 r. pełnił funkcję p.o. podsekretarza stanu MRP, a z kolei- na wniosek ministra Gabriela Narutowicza – został rzeczywistym podsekretarzem stanu. Dnia 31 sierpnia 1922 r. M. Rybczyński objął kierownictwo MRP w gabinecie Juliana Nowaka i na stanowisku tym pozostał do 30 września 1922 r. Ponownie był kierownikiem tego resortu od 19 grudnia 1925 r. do 14 grudnia 1925 r. w gabinecie Władysława Grabskiego . Po raz trzeci pełnił tę funkcję w gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego od 7 lutego 1926 r. do 13 lutego 1926 r. i po raz czwarty w tym samym rządzie od 20 kwietnia 1926 r. i w następnym - Wincentego Witosa do chwili dymisji jego rządu ( 14 maja 1926 r.) wskutek przewrotu majowego . Dnia 14 maja .1926 r. wraz z całym rządem i prezydentem RP Stanisławem Wojciechowskim uczestniczył w przemarszu z Belwederu przez Park Łazienkowski do Wilanowa , ale obok ministrów Józefa Radwana i Adama Chądzyńskiego w parku odłączył się od maszerującej kolumny. W latach 1923 - 1926 prowadził rozmowy z ekspertami z Ligi Narodów na temat rozbudowy dróg wodnych w Polsce i włączeniu ich do systemu europejskiego. Na okres jego pracy w MRP przypada uchwalenie przez Sejm ( 19 września 1922 r.) Ustawy Wodnej, która zastąpiła przepisy prawne byłych państw zaborczych . Była ona wówczas najbardziej wszechstronną w Europie ustawą dotycząca własności, użytkowania i utrzymania wód oraz ich brzegów, organizacji spółek wodnych, ochrony przed powodzią itd. Na mocy tej ustawy powołano jednolitą administrację wodną, a całokształt spraw gospodarki wodnej powierzony został Ministrem Robót Publicznych. Karierę polityczną zakończył po zamachu majowym. Jego pamiętniki z tego okresu ukazały się dopiero w roku 1988 w paryskich Zeszytach Historycznych .

Praca na Politechnice

Równolegle z działalnością publiczną i polityczną już w roku 1919 związał się z Politechniką Warszawską jako docent w Katedrze Budownictwa Wodnego na Wydziale Inżynierii Wodnej. 8 czerwca 1920  r. został profesorem nadzwyczajnym, ale z proponowanej katedry zrezygnował w związku z powołaniem Go na stanowisko wiceministra. W roku 1926 został profesorem zwyczajnym i kierownikiem II Katedry Budownictwa Wodnego, w której pracował do końca swoich dni. Zakres prac katedry obejmował całokształt zagadnień inżynierskich związanych z zabudową wód płynących wraz z ich zastosowaniem do celów melioracyjnych i żeglugowych. Wykłady obejmowały hydrologię, regulację rzek i sprawy wody jako środowiska komunikacji, a wśród nich sposoby pokonywania wysokości za pomocą "śluz" komorowych, kanalizację rzek, budowę kanałów żeglugowych, portów, przystani i bulwarów. W roku 1926 przystąpił do urządzania laboratorium wodnego (zburzone zostało niestety w czasie Powstania Warszawskiego), które powstało w gmachu głównym Politechniki i było wówczas pierwszą tego typu placówką w Polsce. W zorganizowanym laboratorium wodnym wykonano między innymi badania przelewów dla zapory wodnej na Sole w Porąbce (budowanej w latach 1921-1936), oraz na Dunajcu w Rożnowie (budowanej w latach 1935 - 1939 a ukończonej podczas okupacji w 1941 r.), a także badania przelewów burzowych dla Warszawy. Począwszy od 1916 r. prof. Rybczyński ogłaszał swoje prace w formie artykułów w prasie naukowej i technicznej, wydawał również podręczniki i książki. W 1923  r. w Politechnice Warszawskiej wydał pierwszy skrypt z hydrologii, a w latach 1933-1939 ukazał się napisany wspólnie z prof. Karolem Pomianowskim i doc. Kazimierzem Wóycickim trzytomowy podręcznik „Hydrologia”. Czwarty tom ukazał się dopiero w roku 1947. Profesor jest autorem ponad 40 publikacji, w tym artykułów o tematyce gospodarczej i historycznej dotyczących konieczności dostępu Polski do morza oraz potrzeby budowy dróg wodnych.

Lata międzywojenne

W latach międzywojennych M. Rybczyński był konsultantem przy budowie Gdyni i portów rybackich na Bałtyku. Pełnił również funkcje rzeczoznawcy przy opiniowaniu ówczesnych projektów regulacji rzek polskich, szczególnie dolnej Wisły. Charakterystyczną cechą wszystkich projektów i ekspertyz wykonanych przez prof. Rybczyńskiego było należyte uwzględnienie tak ekonomicznej strony danego przedsięwzięcia jak i uwzględnienie ogólnych interesów kraju. Prof. Rybczyński był członkiem Rady Technicznej dla Spraw Morskich przy ministrze przemysłu i handlu (od 1931 r.), rzeczoznawcą w Radzie Technicznej przy ministrze komunikacji, przewodniczącym Komisji Wodnej Polskiego Komitetu Energetyki. Na I Zjeździe Hydrotechnicznym w Warszawie w roku 1928 zainicjował powołanie Stowarzyszenia Członków Kongresu Gospodarki Wodnej, a po jego powstaniu wybrany został na prezesa. Przez kilka lat był prezesem Polskiego Towarzystwa Geofizycznego. W 1933 r. powołany został na członka korespondenta, a w 1936 r. na członka rzeczywistego Akademii Nauk Technicznych. Był założycielem i pierwszym przewodniczącym komitetu redakcyjnego czasopisma „Gospodarka Wodna”. Bardzo ważną cechą prof. Mieczysława Rybczyńskiego była umiejętność harmonijnego współżycia z ludźmi. Szczególnie było to widoczne we współpracy z kierownikiem I Katedry Gospodarki Wodnej, prof. Karolem Pomianowskim. Razem tworzyli wyjątkowy zespół bardzo dobrze współpracujących ze sobą profesorów, asystentów i studentów. Pozwoliło to na wykształcenie licznej grupy świetnie przygotowanych do zawodu hydrotechników. Należał do nielicznej grupy ludzi, którzy nie mieli wrogów a nawet osób niechętnych sobie. Jako człowiek prawy cieszył się sympatią i był lubiany przez otoczenie.

Zatrudnienie

• Od 19 XII 1923 r. do 14 XI 1925 r. - kierownik – minister robót publicznych.
• Od 07 II 1926 r. do 13 II 1926 r. - kierownik – minister robót publicznych.
• Od 20 IV 1926 r. do 05 V 1926 r. - kierownik – minister robót publicznych.
• Od 10 V 1926 r. do 14 V 1926 r. - kierownik – minister robót publicznych.

Odznaczenia

Za pełną poświęcenia pracę dla Państwa został odznaczony Komandorią z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, odznaczony został także Krzyżem i Medalem Niepodległości.

Publikacje

• "Regulacja Rzek" - Lwów 1916 r. (1919 r.)
• "Studnie" - Lwów (1916 r., 1919 r.)
• "Żegluga śródziemna i regulacja rzek w ustawodawstwie sejmów polskich" - Lwów (1916 r.)
• "Drogi wodne" - (1928 r.)
• "Hydrologia" - Warszawa (1933 r.)
• "Laboratorium wodne Politechniki Warszawskiej" - Warszawa (1933 r.)
• "Ruch towarów na Wiśle" - (1933 r.)
• "Zagadnienie regulacji Wisły i żeglugi rzecznej" - (1933 r.)
• "Wisła Pomorska" - Tor. (1934 r.)
• "Drogi wodne na Pomorzu" - Tor. (1935 r.)
• "Wisła od źródeł do morza" - Lwów (1937 r.)

Przypisy