Nicolas Sarkozy
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1955 Paryż
23. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory
Okres urzędowania	od 16 maja 2007
Przynależność polityczna	Unia na rzecz Ruchu Ludowego
Poprzednik	Jacques Chirac
Przewodniczący Rady Europejskiej
Okres urzędowania	od 1 lipca 2008 do 31 grudnia 2008
Poprzednik	Janez Janša
Następca	Mirek Topolánek

Sarkozy podczas konwencji wyborczej, kwiecień 2007

Nicolas Sarkozy i Luiz Inácio Lula da Silva , 2009

Nicolas Sarkozy i Condoleezza Rice , 2007

Nicolas Sarkozy (ur. 28 stycznia 1955 w Paryżu , jako Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa ) – francuski polityk, od 2007 prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory , w latach 2004–2007 przewodniczący Unii na rzecz Ruchu Ludowego , były minister w kilku rządach, deputowany i poseł do Parlamentu Europejskiego .

Pochodzenie i wykształcenie

Syn węgierskiego imigranta, Pála Sárközy de Nagy-Bócsa i Andrée Mallah. Dziadek ze strony matki pochodził z rodziny greckich Żydów , przeszedł już we Francji na katolicyzm^[1].

Pál Sárközy wywodził się ze szlacheckiego rodu, posiadającego majątki ziemskie w miejscowości Alattyán (około 90 km od Budapesztu )^[2]. Po zakończeniu II wojny światowej , w obawie przed represjami ze strony komunistów wyemigrował początkowo do Niemiec ^[3]. W 1959 rodzice Nicolasa Sarkozy'ego rozstali się, jego matka wraz z dziećmi wróciła do swojego ojca, będącego wówczas znanym paryskim lekarzem^[1]. W 1973 rodzina przeniosła się do Neuilly-sur-Seine ^[4].

Nicolas Sarkozy został wychowany w tradycji katolickiej ^[5]. Ukończył prywatną katolicką szkołę średnią Cours Saint-Louis de Monceau w Paryżu . Został absolwentem prawa na Université Paris X Nanterre i po zdaniu egzaminu państwowego został prawnikiem specjalizującym się we francuskim prawie gospodarczym. Studiował również nauki polityczne w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu (Sciences Po).

Kariera polityczna

Działalność do 2007

W wieku 22 lat został najmłodszym członkiem rady miejskiej miasta Neuilly-sur-Seine . Mandat radnego tej miejscowości sprawował nieprzerwanie przez 30 lat. W 1983 wybrano go na urząd mera Neuilly-sur-Seine . Burmistrzem tej miejscowości był do 2002. W administracji terytorialnej pełnił także funkcje radnego rady generalnej departamentu Hauts-de-Seine (1985–1988, 2004–2007), w tym jej wiceprzewodniczącego (1986–1988). Od 1983 do 1988 był radnym regionalnym Île-de-France , w okresie od kwietnia 2004 do maja 2007 pełnił funkcję przewodniczącego tego regionu^[6].

Od końca lat 70. pełnił kierownicze funkcje w gaullistowskim Zgromadzeniu na rzecz Republiki . Był przewodniczącym młodzieżowego komitetu wsparcia Jacques'a Chiraca , członkiem komitetu centralnego RPR, sekretarzem krajowym ds. młodzieży, koordynatorem w wyborach europejskich, zastępcą sekretarza generalnego.

W 1988 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego z 6. okręgu wyborczego departamentu Hauts-de-Seine . Do niższej izby francuskiego parlamentu skutecznie kandydował w kolejnych wyborach, zasiadając w nim do 2005 (z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych)^[7].

29 marca 1993 wszedł w skład rządu Édouarda Balladura jako minister ds. budżetu i rzecznik prasowy rządu. Od 19 lipca 1994 był jednocześnie ministrem łączności^[6]. W wyborach prezydenckich w 1995 poparł kandydaturę urzędującego premiera (był szefem jego sztabu wyborczego i rzecznikiem prasowym), chociaż RPR wysunął paryskiego mera i swojego lidera, Jacques'a Chiraca. Po zwycięstwie tego ostatniego Nicolas Sarkozy odszedł z administracji rządowej.

W 1998 został sekretarzem generalnym Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 1999 był liderem listy RPR- Demokracji Liberalnej w wyborach do Parlamentu Europejskiego . Mandat europosła sprawował przez niespełna dwa miesiące, należąc do grupy EPP-ED ^[8]. Po dymisji Philippe'a Séguina w tym samym roku pełnił obowiązki przewodniczącego RPR^[9].

W 2002 po reelekcji Jacques'a Chiraca wyborach prezydenckich , 7 maja tego samego roku został mianowany ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Jean-Pierre'a Raffarina . Zaangażował się w utworzenie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej , przekształconej w Unię na rzecz Ruchu Ludowego . 31 marca 2004, po reorganizacji gabinetu, objął urząd ministra stanu i jednocześnie ministra ekonomii, finansów oraz przemysłu.

Po dymisji Alaina Juppé z kierowania ludowcami, na nadzwyczajnym kongresie Nicolas Sarkozy uzyskał ponad 85% głosów, obejmując stanowisko przewodniczącego 28 listopada 2004^[10]. Dzień później zrezygnował ze stanowiska ministra, a 13 marca 2005 powrócił do sprawowania mandatu poselskiego.

31 maja 2005 powrócił do rządu. W nowo utworzonym gabinecie Dominique'a de Villepin został ministrem stanu oraz ministrem spraw wewnętrznych.

Wybory prezydenckie 2007

14 stycznia 2007 członkowie Unii na rzecz Ruchu Ludowego zadecydowali większością 98,1% głosów, że to Nicolas Sarkozy zostanie jej jedynym kandydatem w wyborach prezydenckich w tym samym roku^[10].

26 marca 2007 Nicolas Sarkozy zrezygnował z zajmowanych funkcji rządowych celem poświęcenia się udziałowi w kampanii prezydenckiej. 22 kwietnia 2007 wygrał pierwszą turę wyborów z wynikiem 31,11%. Przed drugą turą spośród konkurentów został poparty jedynie przez Philippe'a de Villiers . Nie uzyskał poparcia ze strony lidera Unii na rzecz Demokracji Francuskiej , François Bayrou (który zajął 3. miejsce w głosowaniu), jednak za jego kandydaturą publicznie opowiedziała się większość deputowanych UDF.

W drugiej turze 6 maja 2007 Nicolas Sarkozy pokonał kandydatkę Partii Socjalistycznej , Ségolène Royal , uzyskując ponad 53% głosów.

Uroczyste przejęcie urzędu Prezydenta Republiki Francuskiej na pięcioletnią kadencję odbyło się 16 maja 2007.

Prezydentura

Polityka krajowa

Dwa dni po wyborach Nicolas Sarkozy mianował François Fillona na stanowisko premiera . W nowym rządzie 6 na 15 tek ministerialnych objęły kobiety. Ministrem spraw zagranicznych został socjalista Bernard Kouchner , ministrem obrony Hervé Morin (lider wspierającej prezydenta partii Nowe Centrum ), ministrem spraw wewnętrznych była minister obrony, Michèle Alliot-Marie , ministrem stanu były premier, Alain Juppé . Po wygranych przez UMP i jej sojuszników wyborach parlamentarnych w tym samym roku, zaprzysiągł drugi gabinet tego samego premiera z niewielkimi zmianami w składzie.

W ciągu pierwszego roku przeprowadził ponad 50 reform. Krytykowany za brak powagi i arbitralny styl rządzenia, w przemówieniu z kwietnia 2008 zadeklarował kontynuowanie zmian w gospodarce^[11]. Łącznie jego zaplecze w tym samym roku opracowało pakiet 300 ustaw, zakładających prywatyzację, ograniczenie biurokracji i obniżenie składek ubezpieczeniowych. W lipcu 2008 parlament francuski przyjął ustawę wprowadzającą elastyczne rozwiązania w zakresie czasu pracy^[12].

Polityka zagraniczna

Nicolas Sarkozy podczas wizyty w Sejmie, 28 maja 2008

W przemówieniu dotyczącym polityki zagranicznej Francji wygłoszonym 27 sierpnia 2007 zaproponował powołanie " komitetu mędrców ". Tematem pracy tej grupy miała być przyszłość Europy w latach 2020–2030. Poparł również rozszerzenie grupy G8 do G13 poprzez dołączenie Chin , Indii , Meksyku , Brazylii i RPA . Doprowadził do powrotu Francji do struktur wojskowych NATO ^[13].

Nicolas Sarkozy należy do przeciwników akcesji Turcji do Unii Europejskiej ^[14]. Opowiada się jednocześnie za koncepcją Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego , która byłaby stowarzyszona z Unią Europejską, a w jej skład wchodziłyby państwa basenu Morza Śródziemnego .

Tuż po wyborach prezydenckich brał udział w negocjacjach unijno - libijskich w sprawie uwolnienia bułgarskich pielęgniarek. Po sukcesie rokowań, złożył wizytę w Libii, gdzie podpisał umowy gospodarcze z przywódcą tego państwa, Muammarem al-Kaddafim .

Życie prywatne

Nicolas Sarkozy z żoną, Carlą Bruni

Pierwszą żoną Nicolasa Sarkozy'ego była od 1982 do 1992 Marie-Dominique Culioli, z którą ma dwóch synów. W tym samym roku ożenił się z Cécilią Sarkozy^[15], z którą również ma syna. W 2007 został między nimi orzeczony rozwód.

2 lutego 2008 Nicolas Sarkozy zawarł związek małżeński z byłą modelką włoskiego pochodzenia Carlą Bruni ^[16]. Stał się pierwszym w historii Republiki Francuskiej prezydentem, biorącym ślub w trakcie sprawowania urzędu.

Przypisy

Źródła

• Profile: Nicolas Sarkozy , bbc.co.uk ( ang. )
• Nota biograficzna na stronie Prezydenta Republiki Francuskiej ( fr. )

Linki zewnętrzne

• Blog Nicolasa Sarkozy'ego ( fr. )
• Antoni Heba, Program wyborczy Nicolasa Sarkozy'ego , psz.pl