Otto IV z Brunszwiku, Otton IV Welf[1] (ur.
1175
lub
1176
w
Brunszwiku
, zm.
18 maja
1218
w Hartzburgu) –
antykról
niemiecki
1198
-
1208
,
król niemiecki
od
1208
r.,
cesarz rzymsko-niemiecki
od
1209
. Rywal rodu
Hohenstaufów
, jego panowanie związane było z zabiegami Papiestwa o uzyskanie kontroli nad
Świętym Cesarstwem Rzymskim
.
Życiorys
Pochodził z rodu
Welfów
. Był synem
Henryka Lwa
i Matyldy, córki
króla Anglii
Henryka II Plantageneta
. Od najmłodszych lat jego ojciec przygotowywał go do walki o cesarską koronę. Wychował się na dworze dziadka Henryka II. Brał udział w wyprawach wojennych
Ryszarda Lwie Serce
. Kiedy Ryszard został królem w
1189
r. próbował uhonorować Ottona tytułem hrabiego Yorku lub też, poprzez małżeństwo, wprowadzić go na tron Szkocji. W
1196
r. nadał mu tytuł hrabiego Poitiers.
Spotkanie Ottona i papieża Innocentego III
W
1198
pod wpływem polityki bogatych mieszczan i króla Anglii uzyskał poparcie części baronów niemieckich i sięgnął po tron w
Rzeszy
po śmierci
Henryka VI
.
9 czerwca
1198
r. został okrzyknięty królem w
Kolonii
przez książąt północnoniemieckich. Następnie zajął
Akwizgran
i został koronowany przez
arcybiskupa Kolonii
Adolfa
12 lipca
. Koronacji dokonano fałszywymi regaliami, gdyż prawdziwe znajdowały się w rękach Staufów.
Elekcja Ottona i jego koronacja wywołała wojnę domową z pretendującym do schedy po zmarłym bracie i wybranym wcześniej przez stronnictwo
Staufów
królem
Filipem Szwabskim
. Ażeby zażegnać spór i dwukrólewie Otton IV zwrócił się o pomoc do
papieża
Innocentego III
. W
1201
r. w
Neuss
zagwarantowawszy przywileje kościoła uzyskał od papieża pełne poparcie. Nie udało mu się jednak pokonać opozycji wewnątrzpaństwowej.
27 lipca
1206
r. pokonany w bitwie pod
Wassenbergiem
zmuszony został do abdykacji. W zamian za zrzeczenie się praw do tronu miał uzyskać
księstwo
Szwabii
i rękę córki Filipa Szwabskiego,
Beatrycze Hohenstauf
. Nagła śmierć Filipa Szwabskiego uratowała jego pozycję.
11 listopada
1208
r. we
Frankfurcie
powtórnie został wybrany królem niemieckim. W
1209
r. Otto IV udał się do
Włoch
i
4 października
został w
Rzymie
koronowany na
cesarza
przez papieża Innocentego. Przygotowywał wyprawę celem podbicia
Sycylii
. Próbując ograniczyć władzę papieską popadł w konflikt z Innocentym III, który w
1210
r. go
ekskomunikował
. W Rzeszy wybuchła kolejna wojna domowa inspirowana polityką Staufów.
Niemieccy możni wybrali królem
Fryderyka II
. Nie mogąc ogarnąć chaosu w Niemczech Otton IV zwrócił się o pomoc w zorganizowaniu koalicji do króla Anglii,
Jana bez Ziemi
. Przeciwko temu sojuszowi wystąpił
król
Francji
Filip II August
, który wmieszał się w sprawy sukcesji w
Niemczech
i wypowiedział wojnę cesarzowi. W
1214
r. doszło
bitwy pod Bouvines
, która przypieczętowała klęskę polityczną Ottona IV. Straciwszy szansę na odzyskanie władzy w Rzeszy Otto IV wycofał się do swoich brunszwickich posiadłości.
Zmarł w Hartzburgu. Pochowany został w katedrze w
Brunszwiku
.
Małżeństwa
23 lipca
1212
r. w
Nordhausen
poślubił
Beatrycze Hohenstauf
(maj
1198
-
11 sierpnia
1212
), córkę
Filipa Szwabskiego
i
Ireny Angeliny
, córki
cesarza bizantyjskiego
Izaaka II Angelosa
. Małżonkowie nie mieli razem dzieci.
19 maja
1214
r. w Akwizgranie poślubił
Marię
(ok.
1190
- maj
1260
), córkę
księcia Brabancji
Henryka I i Matyldy z Boulogne, córki Mateusza Alzackiego. Również to małżeństwo pozostało bezdzietne.
Przypisy
- ↑
http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=3952759
Otton IV Welf