Wspólne stanowiska to jeden z
instrumentów
, za pomocą których
Unia Europejska
prowadzi
wspólną politykę zagraniczna i bezpieczeństwa
.
Zgodnie z
Traktatem o Unii Europejskiej
wspólne stanowiska określają podejście Unii do danego problemu o charakterze geograficznym lub przedmiotowym.[1] Traktatowo organem odpowiedzialnym za ich ustalanie jest
Rada Unii Europejskiej
, która podejmuje decyzje na zasadzie jednomyślności, jednak zazwyczaj
prezydencja
przygotowuje większość dokumentów, a szczegóły tekstów są ustalane za pośrednictwem Korespondentów Europejskich (COREU).
Państwa członkowskie nie mają obowiązku osiągnięcia wspólnego stanowiska, jednak, gdy zostanie ono ustalone, są one zobowiązane do stosowania się do niego poprzez kształtowanie krajowej polityki zagranicznej według unijnych ustaleń. Muszą także je popierać na forach organizacji i konferencji międzynarodowych.
Francja
i
Wielka Brytania
, jako stali członkowie
Rady Bezpieczeństwa ONZ
są dodatkowo zobowiązani do działania wewnątrz tego organu wedle wytycznych Unii i bronić jej interesów, przestrzegając jednocześnie
Karty Narodów Zjednoczonych
.[2]
Traktat amsterdamski
zobowiązał także misje dyplomatyczne i konsularne państw członkowskich, delegacje
Komisji Europejskiej
w państwach trzecich i na konferencjach międzynarodowych, a także ich przedstawicielstwa w organizacjach międzynarodowych do współpracy ze sobą, tak aby zapewnić poszanowanie i wprowadzenie w życie wspólnych stanowisk oraz
wspólnych działań
przyjętych przez Radę Unii Europejskiej. Mają one dokonywać tego umacniając współpracę, wymieniając informacje oraz dokonując wspólnych ocen.[3]
Przypisy
- ↑ Traktat o Unii Europejskiej, art. 15.
- ↑ Ryszard Zięba, Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007, s. 58-59.
- ↑ TUE, art. 20.