Początek X wieku. Zasięg dialektu
zachodniego staronordyckiego,
wschodniego staronordyckiego.
Język starogotlandzki
(różowy) oraz
staroangielski
,
starosaksoński
i starodolnofrankijski
o pewnym stopniu wzajemnego zrozumienia z mówiącymi staronordyckim.Język staronordyjski (staronordycki, staroislandzki, norse) -
język
z grupy
języków germańskich
, którym posługiwali się
Wikingowie
od
VIII wieku
do ok.
1300
. Powstał z
pranordyckiego
w VIII w.
Z niego rozwinęły się współczesne
języki skandynawskie
:
islandzki
,
norweski
,
farerski
,
szwedzki
i
duński
oraz wymarły
język norn
z
Szetlandów
. Najbardziej podobny do niego jest współczesny język islandzki.
Język staronordyjski wpływał również na
język angielski
, w szczególności dialekty szkockie mają dużo zapożyczeń z tego języka (zob.
Język scots
)
Dialekty
Język staronordyjski nie był jednolity i rozpadał się na kilka zespołów dialektów. Do najczęściej wyróżnianych zaliczają się:
Najwięcej inskrypcji zachowało się w dialektach zespołu zachodniego, przez co stały się one podstawą częściowo zrekonstruowanej, ustandaryzowanej formy języka staronordyckiego, nauczanej obecnie na uniwersytetach do celów akademickich.
W średniowieczu język staronordyjski zapisywany był tradycyjnie
alfabetem runicznym
. Dzisiejsza ustandaryzowana ortografia w
alfabecie łacińskim
oparta jest na pisowni średniowiecznej literatury islandzkiej.
Linki zewnętrzne