Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną. Barnówko
BarnówkoBarnówko (
niem.
Berneuchen[1]) –
wieś
w
Polsce
położona w
województwie zachodniopomorskim
, w
powiecie myśliborskim
, w
gminie Dębno
, nad rzeką
Myślą
. Według danych z 2009 r. miejscowość liczyła 286 mieszkańców[2]. Przed 1317 r. nadane zostały prawa miejskie, utracone w 1608 r. W 1890 r. właściciel majątku Max von dem Borne sprowadził pierwsze 100 osobników raka pręgowatego, który stąd rozprzestrzenił się w rzekach Europy. W latach 1923-1928 Barnówko było miejscem corocznych spotkań ruchu religijnej odnowy w łonie Kościoła ewangelickiego, Berneuchener Bewegung (Ruch Barnówecki). W 1993 r. odkryto w pobliżu złoża ropy naftowej i gazu ziemnego BMB (Barnówko - Mostno – Buszów), eksploatowane od 2000 r. We wsi funkcjonuje niepubliczna szkoła podstawowa. Ludność zajmuje się głównie rolnictwem, istnieje również gospodarstwo rybackie. ToponimiaNiemiecka nazwa Nova Bernowe i późniejsze, przeniesione przez osadników w toku kolonizacji w XIII-XIV w. z rejonów
Połabszczyzny
, pochodzą od brandenburskiego
Bernau bei Berlin
[3]. Nazwy na przestrzeni wieków: Nova Bernowe 1299, Barnow 1300, Neue Bernowe 1317, Bernow 1350, Newenbernow 1374, Berneuchen 1374, Bernou 1406, Bernonken 1456, Bernowichen 1486, Berneuchen 1833[3]. Nazwa Barnówko nadana została urzędowo w 1947 r.[4] PołożenieWieś położona jest przy drodze
Myślibórz
-Dębno, 7 km na północny-wschód od
Dębna
, 17 km od Myśliborza i 32 km od
Gorzowa
. Zgodnie z
podziałem fizycznogeograficznym Polski
wg
Kondrackiego
teren na którym położone jest Barnówko należy do prowincji
Nizina Środkowoeuropejska
, podprowincji
Pojezierza Południowobałtyckiego
, makroregionu
Pojezierze Południowopomorskie
oraz w końcowej klasyfikacji do mezoregionu
Równina Gorzowska
[5]. Środowisko przyrodniczeRośliny rzadko spotykane i chronione:
barwinek pospolity
,
bluszcz pospolity
,
grążel żółty
,
grzybień północny
,
orlik pospolity
,
kocanki piaskowe
,
konwalia majowa
, w tym zagrożone wyginięciem:
dzwonek rozpierzchły
,
pływacz średni
, rdestnica ostrolistna,
siedmiopalecznik błotny
,
turzyca nitkowata
,
wiąz szypułkowy
. Rośliny cenne, rzadko występujące:
niecierpek himalajski
, potoczek wąskolistny,
róża jabłkowa
,
wierzba rokita
, trędownik oskrzydlony. Zespół
strzałki wodnej
– tworzy niskie
szuwary
m. in. w kieszeni doliny rzeki Myśli 2 km od Barnówka. Na skarpach nad rzeką Myślą 1,5 km od Barnówka na terenach bagnistych wykształca się lęg jesionowo-olszowy. Wzdłuż doliny rzeki Myśli 0,8 km od Barnówka pojawiają się rzadkie zbiorowiska leśne jakimi są
buczyny
. Drogę
Myślibórz
– Dębno stanowi ściana lasu (
klony
,
jawory
,
jesiony wyniosłe
), od granicy Barnówka w kierunku Dębna znajduje się pomnik przyrody –
lipa drobnolistna
. Lokalne podmokłości są miejscem bytowania
kumaka
. Do ssaków występujących na tym terenie należą:
rzęsorek rzeczek
,
nocek rudy
,
piżmak
,
norka amerykańska
. Wśród płazów występuje
kumak nizinny
. Ptaki:
perkoz dwuczuby
i rdzawoszyi,
czapla siwa
,
łabędź niemy
,
żuraw
,
brodziec piskliwy
,
puszczyk
,
zimorodek
,
dzięcioł zielony
,
remiz
,
kruk
,
trznadel
,
potrzeszcz
,
krętogłów
,
wodnik
,
kania ruda
,
głowienka
. Historia- VIII-poł. X w. – w widłach
Odry
i dolnej
Warty
znajduje się odrębna jednostka terytorialna typu plemiennego[6], prawdopodobnie powiązana z plemieniem
Lubuszan
. Na północy od osadnictwa grupy cedyńskiej oddzielały ją puszcze mosińska (merica Massen) i smolnicka (merica Smolnitz). Mieszkańcy zajmowali się gospodarką rolniczo-hodowlaną.
- 960–972 – książę
Mieszko I
opanowuje tereny nadodrzańskie, obejmujące obręb późniejszej
kasztelani
cedyńskiej,
ziemię kiniecką
i kostrzyńską[7]
- 1005 (lub 1007) – Polska traci zwierzchność nad
Pomorzem
[8], w tym również nad terytorium w widłach Odry i dolnej Warty.
- 1112-1116 – w wyniku wyprawy
Bolesława Krzywoustego
,
Pomorze Zachodnie
uznaje zwierzchność lenną Polski
- Pocz. XIII w. – obszar na północ od linii
Noteci
-dolnej Warty i zachód od
Gwdy
w dorzeczu Myśli,
Drawy
, środkowej
Iny
, stanowi część składową księstwa zachodniopomorskiego; w niewyjaśnionych okolicznościach zostaje przejęty przez księcia wielkopolskiego
Władysława Laskonogiego
, a następnie jego bratanka,
Władysława Odonica
[9]
- 1250 – margrabiowie brandenburscy z
dynastii Askańczyków
rozpoczynają ekspansję na wschód od Odry; z zajmowanych kolejno obszarów powstaje z czasem
Nowa Marchia
- XIII – XIV w. – kolonizacja niemiecka, ludność polska przesiedlana jest do „chyży” (osada pod wsią, miastem)
- 1300 – wzmianka pod nazwą Nova Bernowe; wymieniany jest dwukrotnie proboszcz Balduin[10]
- 26.12.1317 – przywilej
margrabiego
Waldemara podporządkowuje wyrokom sądu myśliborskiego siedem głównych miast
Nowej Marchii
(czyli nadaje prawa miejskie na prawie myśliborskim):
Barlinek
,
Gorzów
,
Kostrzyn
,
Czelin
,
Mieszkowice
, Barnówko (civitas Neue Bernowe) i
Nowogródek Pomorski
[11]; miasteczko jest umocnione wałem ziemnym i fosą, murów obronnych nigdy nie wzniesiono, zbudowano natomiast dwie umocnione bramy miejskie: Dębnowską i Tarnowską.
- 1320-1323 – po wygaśnięciu dynastii askańskiej, Nowa Marchia przejściowo przechodzi we władanie
książąt pomorskich
- 1323 – władzę w Nowej Marchii obejmują
Wittelsbachowie
- 1328 – w miasteczku wymieniamy jest ród
von Wedel
- 1347-1367 – w Barnówku (opidum nove Bernowe) wymieniany jest ród
Mörner
[12], który 28 września 1347 r. zakupił miasteczko od braci Henninga i Bertrama von Stegelitz[13][14]
- 06.01.1349 – Mörnerowie wspólnie z Arnoldem i Henningiem von Uchtenhagen otrzymują miasteczko w
lenno
od margrabiego Ludwika[15][16][17]
- 1374 – ponownie wymieniane jako własność rodu von Wedel[18][19]. Newenbernow (też Nyenbernow) występuje w dokumencie z 28 maja 1374 r., gdy w Gubinie von Wedlowie wraz z innymi przedstawicielami rycerstwa składają hołd lenny Wacławowi IV Luksemburskiemu[20]
- 1402-1454/55 – ziemie Nowej Marchii pod rządami
zakonu krzyżackiego
- 1405 – Barnówko posiada 64 łany ziemi, na uposażeniu proboszcza 4 łany; jest to miasteczko z zamkiem[10]
- 1406 – biskup lubuski Jan IV Borshnitz domaga się zwiększenia dziesięcin z miejscowości Bernou[10]
- 1441 – w miasteczku wymieniany jest ród
Kuhmeise
(henning an der komeysze to bernow)[21]
- 1456 - kolejna wzmianka o rodzie Kuhmeise (Clawes komeise zu Bernonken)[22]
- 1484 - nadanie lenne dla rodu von dem Borne dotyczące miasteczka; przechowywane było w archiwum miejskim[23]
- 2.06.1486 – margrabia
Jan Cicero
nadaje Clausowi von der Kuhmeise (Claus von der Kumeisen, Kuemaisen) w lenno miasteczko Barnówko (Bernowichen) wraz ze wsiami
Dyszno
(Ringenwolde) i
Ostrowiec
(Wusterwicz)[24][25]
- 19.02.1494 – margrabia Jan Cicero nadaje Baltazarowi i Andrzejowi von der Kuhmeise (Balczer und andereues Comeissen) w lenno miasteczko Barnówko (Bernowichen) wraz ze wsiami
Dyszno
(Ringenwalde) i
Ostrowiec
(Wusterwitz)[26][27]
- 1535-1571 – za rządów
Jana kostrzyńskiego
Nowa Marchia staje się niezależnym państwem w ramach
Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego
- 1538 – margrabia Jan kostrzyński oficjalnie wprowadza na terenie Nowej Marchii
luteranizm
jako religię obowiązującą
- 1608 – utrata prawa targu i prawa nowego osadnictwa, przez co faktycznie przestaje być miastem
- 1653 – właścicielem Barnówka jest nowomarchijski kanclerz Hans Georg von dem Borne (8.3.1589-30.8.1656), który zakupił je od rodu Kuhmeise[28]
Właściciele BarnówkaWłaściciel | Lata |
---|
von Wedel | 1328 | von Stegelitz | do 1347 | von Mörner | 1347-1367 | von Mörner, von Uchtenhagen | 1349 | von Wedel | 1374 | Kuhmeise | 1441-1653 | von dem Borne | od 1484?, 1653-1945 | - 1701 – powstanie
Królestwa Prus
- Ok. 1711 – zbudowano kościół z muru pruskiego wraz z plebanią. Posiadał wyposażenie z poprzednich kościołów – w ołtarzu znajdowały naturalnej wielkości figury drewniane świętych, w tym Matka Boska z Dzieciątkiem z 1520 r.; na wieży 2 dzwony – jeden tzw. garnkowy o śr. 91 cm z pocz. XV w., drugi o śr. 76 cm, z bogatymi zdobieniami i nazwiskami fundatorów Ewalda Gottlieba von dem Borne i pastora E. Schmida[10]
- 1780 – wybudowano pałac
- 2 Poł. XVIII – założenie parku
- XIX w. – we wsi istnieje cech tkaczy; miejscowość o charakterze rolniczym
- 1806-1807 – Nowa Marchia pod okupacją wojsk napoleońskich; na mocy
traktatu w Tylży
w dniu 12.07.1807 r. wojska francuskie opuszczają terytorium państwa pruskiego z wyjątkiem niektórych ważniejszych twierdz, pod warunkiem spłaty bądź zabezpieczenia nałożonej na Prusy kontrybucji wojennej.
- 1807-1811 – reformy gospodarcze
Steina
-
Hardenberga
dotyczące zniesienia poddaństwa chłopów w Prusach
- 1815-1818 – reformy administracyjne Prus zmieniają strukturę Nowej Marchii; wieś należy do
powiatu Gorzów
, w
rejencji frankfurckiej
, w
prowincji brandenburskiej
.
- 1860 – wybudowano
oranżerię
- 1871 – założono stawy rybne; pierwsza wzmianka o hodowli prowadzonej przez niemieckiego hrabiego
Maxa von dem Borne
- 1871-1918 – Nowa Marchia w ramach zjednoczonej
Drugiej Rzeszy Niemieckiej
- 1881 – poprowadzono linię kolejową z Kostrzyna do Myśliborza, ale stację zlokalizowano 2,5 km od wsi
- 1884 - Louise Pauline Bertha von dem Borne poślubia Rudolfa von Viebahn; ich potomkowie naszą nazwisko von Viebahn von dem Borne
- XII.1890 – niemiecki hodowca Max von dem Borne sprowadził pierwsze 100 osobników
raka pręgowatego
, pochodzących z rzeki
Delaware
w stanie
Pensylwania
w
Stany Zjednoczone Ameryki Płn.
. Miejscem introdukcji był staw o powierzchni około 1000 m² położony nad rzeką Myślą w Barnówku[29]
Przyległości Barnówka w XIX / XX w.Niemiecka nazwa | Obiekt | Położenie | Polska nazwa | Ludność ok. 1820 r. | Ludność w 1852 r. |
---|
Berneuchen Bhf. | stacja kolejowa | 2 km na płd.-zach. | Barnówko PKP | | | Berneuchen F. | leśniczówka | 1,5 km na płn.wsch. | [nie istnieje] | 6[30] | | Bornhofen | cegielnia | 3 km na płd. |
Więcław
| | | Bärnen | domek myśliwski (Jagdschloss) | 3,5 km na płd. | [nie istnieje] | | | Finkenberg[31] | osada | 0,5 km na zach. | Płetnie [Barnówko][32] | | | Hohefeld[33][34] | folwark | 2 km na płn.-wsch. | Opoki [nie istnieje] | | 25[35] | Lindwerder | kolonia (w XIX w.) | 5,5 km na wsch. |
Łąkomin
| 74[30] | 252[35] | - 1923-1928 - Barnówko jest miejscem corocznych spotkań ruchu religijnej odnowy w łonie Kościoła ewangelickiego, który zrodził się po pierwszej wojnie światowej w środowisku pomorskiej i nowomarchijskiej szlachty. Nazwa ruchu nadana została od miejscowości - Berneuchener Bewegung (
Ruch Barnówecki
) - i istnieje on w Niemczech do dziś, a jego głównym ośrodkiem jest dawny klasztor Kirchberg w
Badenii-Wirtembergii
[36][37]
- 03.02.1945 – zajęcie przez 5 Armię
1 Frontu Białoruskiego
- 14-23.04.1945 – w Barnówku stacjonuje I Pułk Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”; lotnisko zbudowano na polach obok lasu, przy szosie i linii kolejowej z Myśliborza do Kostrzyna
- 1945 – pałac spalony w wyniku działań wojennych; zniszczenie kościoła
- 1946 – uruchomiono 3-klasową (następnie 4-klasową) szkołę podstawową, początkowo w budynku mieszkalnym
- 1960 – wprowadzenie systemu szkolnictwa podstawowego 8-klasowego, szkołę przeniesiono do nowego budynku; długoletnim dyrektorem jest Marianna Fabiańczyk
- 1993 – zielonogórski Zakład Górnictwa Nafty i Gazu dokonuje odkrycia złoża ropy naftowej i gazu ziemnego, nazwanego
BMB
(skrót od nazw miejscowości Barnówko -
Mostno
–
Buszów
).
- 1994 - uzyskany zostaje przypływ gazu i ropy w otworach Barnówko-1 i Buszów-1
- 1975 – w wyniku zmiany podziału administracyjnego zlikwidowany zostaje powiat
chojeński
; wieś należy do województwa gorzowskiego i gminy Dębno.
- 1999 – w ramach zmiany podziału administracyjnego wieś należy do województwa zachodniopomorskiego, powiatu myśliborskiego i gminy Dębno
- 2000 - początek przemysłowej eksploatacji złoża ropy naftowej i gazu ziemnego
- 2004 – likwidacja publicznej szkoły podstawowej; powstanie Niepublicznej Szkoły Podstawowej
- 07.06.2008 – odsłonięcie i poświęcenie kapliczki św. Barbary; pierwszy zlot imienniczek patronki
Dawny kościół, widok z 1810 roku LudnośćRok | Wieś | Majątek | Łącznie |
---|
ok. 1820 | 312[30] | 80[38] | 392 | 1852 | | | 401[39] | 1910 | 276[40] | 205 | 481 | 1933 | | | 519[41] | 1939 | | | 454[41] | 1993 | 312 | | | 2007 | 290 | | | 2008 | 283 | | | 2009 | 286 | | |
Widok Barnówka w 1810 roku GospodarkaStruktura
działalności gospodarczej
na dzień 31.10.2004 r.[42]: W Barnówku funkcjonują 22
gospodarstwa rolne
o łącznej fizycznej powierzchni 138,54 ha. Struktura
użytków rolnych
: Użytki rolne | Pow. w ha |
---|
Orne
| 117,19 |
Zielone
| 13,38 | Lasy | 2,84 | Razem | 133,41 |
Powierzchnia gospodarstw: Pow. w ha | Ilość |
---|
1-5 | 13 | 5-10 | 5 | 10-20 | 2 | 20-50 | 2 | 50-100 | - | >100 | - |
- Kolejowy Ekspedyt Ropy Naftowej, Gazu Płynnego i Siarki "Barnówko" - największy i najnowocześniejszy w Polsce. Przeznaczony jest do przeładunku ropy naftowej rurociągiem podziemnym, z terenu kopalni ropy naftowej i gazu ziemnego "Dębno", do cystern kolejowych. Ponadto przeładowywana jest siarka płynna, z procesu odsiarczania gazu ziemnego.
- Gospodarstwo rybackie Stanisław Janicki – obejmuje kilkadziesiąt stawów o łącznej pow. 300 ha. Założone w 1871 r. przez Maxa von dem Borne. W grudniu 1890 r. sprowadził on ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej nieznany dotąd w Europie gatunek raka pręgowatego. Niedługo po tym powódź przerwała groblę stawu i uwolniła część raków. Rzeką Myślą rak pręgowaty przedostał się do Odry i dalej na teren
Wielkopolski
i Pomorza Zachodniego, a następnie dotarł do dorzecza
Wisły
i opanował praktycznie obszar całego kraju z wyjątkiem skrawka południowo-wschodniej
Polski
. Max von dem Borne sprowadził również suma kalifornijskiego (ryba drapieżna, dochodząca w wodach macierzystych do metra długości), jednak w nowym środowisku skarlał i osiąga maksimum 25 centymetrów. W późniejszych czasach gospodarstwo rybackie słynęło z hodowli
karpia
królewskiego. Obecnie prowadzi sprzedaż ryb konsumpcyjnych, materiału zarybieniowego (wylęg, lipcówka,
narybek
,
kroczek
), kolorowych rybek (
karp koi
,
karaś
,
jaź
) oraz dwa łowiska wędkarskie, a także jeziora Zielone oraz Postne, zarybiane takimi gatunkami ryb jak:
karp
,
amur
,
lin
,
szczupak
,
sandacz
,
sum
[43].
Edukacja- Dzieci uczęszczają do Szkoły Podstawowej nr 1 im. Komisji Edukacji Narodowej w Dębnie lub Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Barnówku, natomiast młodzież do gimnazjum publicznego w Dębnie[44].
- Niepubliczna Szkoła Podstawowa, założona przez Stowarzyszenie Edukacyjne Na Rzecz Rozwoju Wsi: Mostno, Więcław,
Łazy
i Barnówko „Nasza Szkoła” w Barnówku; otwarcie 1 września 2004 r.; budynek szkoły wyremontowany w 2006 r. ze środków
Unii Europejskiej
,
stowarzyszenia
i darczyńców.
Organizacje i instytucje- Sołectwo Barnówko – ogół mieszkańców wsi Barnówko stanowi Samorząd Mieszkańców Sołectwa; teren działania sołectwa obejmuje wieś Barnówko – w jej granicach administracyjnych. Obecny sołtys – Janusz Fabiańczyk.
- Stowarzyszenie Edukacyjne Na Rzecz Rozwoju Wsi: Mostno, Więcław, Łazy i Barnówko „Nasza Szkoła” – organizacja pozarządową posiadającą status
organizacji pożytku publicznego
, założona przez rodziców uczniów i mieszkańców tych miejscowości w lutym 2004 r., w maju 2004 r. wpis do
KRS
w
Szczecinie
. Głównym celem jest prowadzenie Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Barnówku i od 1 września 2006 r. Małego Przedszkola „Leśne skrzaty”[45].
Atrakcje turystyczne- Park – pow. 44 ha, z czego stawy rybne 36 ha; założony w 2 poł. XVIII w., usytuowany w płd. części wsi nad brzegiem rzeki Myśli. W skład kompleksu wchodzą ruiny pałacu i oranżerii, zniszczony układ dróg i wnętrz parkowych, częściowo zachowany cenny
starodrzew
– dwa
dęby
szypułkowe „Guślarze” o obw. 460 i 510 cm, wys. 20–22 m (wg legendy - powstałej już w czasach
PRL
- pogańscy kapłani składali pod nimi ofiary bóstwom i przepowiadali przyszłość[46]),
klony
, sokora chińska,
choina kanadyjska
– i budynki gospodarcze z 2 poł. XIX w. Pod koniec XIX w. park przebudowano oraz poszerzono o łąki i stawy rybne. Wpisany do rejestru zabytków pod numerem 274/79 z 5 października 1979 r.[47]
- Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa – powstał na bazie kaplicy grzebalnej cmentarza ewangelickiego (zbudowanej przed 1939 r.), wyremontowanej i zaadaptowanej na kościół rzymskokatolicki w 1945 r. W latach 50 XX w. rozbudowany[48], poświęcony w 1967 r., odrestaurowany w 2004 r.
- Cmentarz – powstał w okresie
I wojny światowej
; znajduje się na nim pomnik żołnierza niemieckiego z
I wojny światowej
, odrestaurowany w 2000 r.
- Teren ostatniego lotniska I Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”
- Gniazdo
bociana czarnego
(
pomnik przyrody
)
- Przez wieś przebiegają szlaki turystyczne:
„Wokół Dębna”,
„Nad rzeką Kosą”
Przypisy- ↑
GenWiki - Berneuchen
. [dostęp 2010-05-13].
- ↑
Urząd Miejski w Dębnie. Dane statystyczne
. [dostęp 2010-05-13].
- ↑ 3,0 3,1 Nazwy miejscowe Polski: historia - pochodzenie - zmiany. Kazimierz Rymut (red.). Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1996, s. 85. .
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 15 marca 1947 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości. Monitor Polski, rok 1947, nr 37, poz. 297
- ↑ Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, s. 25. .
- ↑ Kostrzyn nad Odrą. Dzieje dawne i nowe. Jerzy Marczewski (red.). Poznań: Instytut Zachodni, 1991, s. 73. .
- ↑ Zbigniew Wielgosz: Pogranicze wielkopolsko-zachodniopomorskie we wczesnym średniowieczu: krajobraz naturalny i struktury osadnicze. Poznań: Instytut Historii UAM, 2006, s. 109. .
- ↑ Henryk Samsonowicz: Polska do 1586. Madrid: Mediasat Group, 2007, ss. 59, 253. .
- ↑ Edward Rymar: Studia i materiały z dziejów Nowej Marchii i Gorzowa: szkice historyczne. Gorzów Wlkp.: Towarzystwo Przyjaciół Archiwum i Pamiątek Przeszłości, 1999, ss. 8-9. .
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, ss. 67-68. .
- ↑ Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Chronologisches Register...
. T. Band I. 768-1414. F.H. Morin, 1867, s. 147.
- ↑ Edward Rymar. Rycerstwo Nowej Marchii w czasach margrabiego Jana kostrzyńskiego. „Rocznik Lubuski”. tom XXVII Cz. 1, s. 36 (2001). Zielona Góra: Lubuskie Towarzystwo Naukowe.
ISSN
0485-3083
.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 41.
- ↑ Grzegorz Jacek Brzustowicz: Rycerstwo Ziemi Choszczeńskiej XIII-XVII wieku. Wydawnictwo DiG, 2004, ss. 323-324. .
- ↑ A. Czachrowski: Społeczne i polityczne siły w walce o Nową Marchię w latach 1319-1373: ze szczególnym uwzględnieniem roli możnowładztwa nowomarchijskiego. Poznań: PWN, 1968, s. 66.
- ↑ A. Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Chronologisches Register...
. T. Band I. 768-1414. 1867, s. 271.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 47.
- ↑ Kostrzyn nad Odrą. Dzieje dawne i nowe. Jerzy Marczewski (red.). Poznań: Instytut Zachodni, 1991, s. 100. .
- ↑ Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, s. 67. .
- ↑ Adolph Friedrich Johann Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 18. Berlin: F.H. Morin, 1859, ss. 149-150.
- ↑ Adolph Friedrich Johann Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 19. F. H. Morin, 1860, s. 344.
- ↑ Adolph Friedrich Johann Riedel, Friedrich W. Holtze:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 19. F. H. Morin, 1860, s. 383.
- ↑ Ernst Friedrich Kneschke:
Neues allgemeines deutsches Adels-Lexicon
. T. 1 AA-Boyve. Lipsk: Friedrich Voigt, 1859, s. 577.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 205.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. Chronologisches Register zu sämmtlichen Bänden: 1415 – 1751
. T. 7. F. H. Morin, 1869, s. 364.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten
. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 210.
- ↑ Adolph Friedrich Riedel:
Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. Chronologisches Register zu sämmtlichen Bänden: 1415 – 1751
. T. 7. F. H. Morin, 1869, s. 400.
- ↑ Leopold von Zedlitz-Neukirch:
Neues preussisches Adels-Lexicon
. T. 4 P-Z. Lipsk: Gebrüder Reichenbach, 1837, s. 386.
- ↑
Księga gatunków obcych inwazyjnych w Polsce
. [dostęp 2010-05-13].
- ↑ 30,0 30,1 30,2 Leopold Krugg: Neues topographisch-statistisch-geographisches Wörterbuch des Preussischen Staats. T. 1. Halle: Karl August Kümmel, 1821, s. 97.
- ↑
GenWiki-Finkenberg
. [dostęp 2010-05-26].
- ↑ Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie ustalenia, zmiany i znoszenia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektu fizjograficznego (Dz. U. nr 240 poz. 1746 z 22 grudnia 2006 r.) włączono przysiółek Płetnie do wsi Barnówko.
- ↑
GenWiki-Hohefeld
. [dostęp 2010-05-26].
- ↑ Nazwa Hohefeld nadana w 1865 roku, wcześniej Neues Vorwerk (Nowy Folwark). Amtsblatt der Regierung zu Frankfurt a. d. Oder. Trowitzsch, 1865, s. 396.
- ↑ 35,0 35,1 Topographische Uebersicht des Appellationsgerichts-Departements Frankfurt a/O: Zusammengestellt von Güthlein. Gustav Harnecker & Co., 1856, s. 20.
- ↑
Berneuchener Dienst. Geschichte
. [dostęp 2010-04-17].
- ↑
Kloster Kirchberg. Berneuchener Gemeinschaften
. [dostęp 2010-04-17].
- ↑ Berneuchen F. oraz Lindwerder
- ↑ Topographische Uebersicht des Appellationsgerichts-Departements Frankfurt a/O: Zusammengestellt von Güthlein. Gustav Harnecker & Co., 1856, s. 96.
- ↑
gemeindeverzeichnis.de. Landkreis Landsberg (Warthe)
. [dostęp 2010-08-09].
- ↑ 41,0 41,1
Deutsche Verwaltungsgeschichte. Kreis Landsberg/Warthe
. [dostęp 2010-05-13].
- ↑
Plan rozwoju wsi Barnówko, Załącznik nr 1 do uchwały Nr XVIII/117/2007 Rady Miejskiej w Dębnie z dnia 6 grudnia 2007
.
- ↑
Gospodarstwo Rybackie Barnówko
. [dostęp 2010-05-13].
- ↑
Uchwała Nr XVIII/188/04 Rady Miejskiej w Dębnie z dnia 27 maja 2004 r w sprawie: ustalenia planu sieci publicznych szkół podstawowych i gimnazjów oraz granic ich obwodów na terenie miasta i gminy Dębno
. [dostęp 2010-06-12].
- ↑
Niepubliczna Szkoła Podstawowa i Niepubliczne Małe Przedszkole w Barnówku. O Stowarzyszeniu
. [dostęp 2010-04-16].
- ↑ Czesław Piskorski: Województwo Szczecińskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1966, s. 198.
- ↑
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
:
Rejestr zabytków nieruchomych - województwo zachodniopomorskie
(
pol.
). 2010-06-30. [dostęp 2010-05-23].
- ↑ W latach 70 XX w. według
salezjanie. pl Parafia Dębno
. [dostęp 2010-05-13].
Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "Barnówko":
Barnówko
Barnówko
Państwo
Polska
Województwo
zachodniopomorskie
Powiat
myśliborski
Gmina
Dębno
Wysokość45
m
n.p.m.
Liczba ludności
(2009)286
Strefa numeracyjna
(+48) 95
Kod pocztowy
74-311 Różańsko
Tablice rejestracyjne
ZMYPołożenie na mapie ...
Inne lekcje zawierające informacje o "Barnówko":
229. Górnictwo,kopalnictwo i przetwórstwo przemysłowe w Polsce (plansza 7)
...
Energetyka w Polsce (plansza 8)
height=380 width=770 >
3. Ropa Naftowa
Największym złożem jest BMB (skrót od nazw miejscowości Barnówko-Mostno-Buszewo) koło Gorzowa Wielkopolskiego.
Zasoby tego złoża były ponad dwukrotnie większe od ...
|