مملكة البحرين Królestwo Bahrajnu
Flaga Bahrajnu Herb Bahrajnu Flaga Bahrajnu Herb Bahrajnu
Dewiza : ( arab. ) بحريننا (Nasz Bahrajn (Bahrajnuna))
Hymn : Bahrainona
Położenie Bahrajnu
Język urzędowy	arabski
Stolica	Manama
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Głowa państwa	król Hamad ibn Isa al-Chalifa
Szef rządu	premier Chalifa ibn Salman Al-Chalifa
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	175. na świecie 620 km² 0%
Liczba ludności  ( 2008 )  • całkowita   •  gęstość zaludnienia	162. na świecie 791 000 ▲ 1189 osób/km²
Jednostka monetarna	dinar Bahrajnu (BHD)
Niepodległość	od Wielkiej Brytanii 15 sierpnia 1971
Religia dominująca	islam
Strefa czasowa	UTC +3
Kod ISO 3166	BH
Domena internetowa	.bh
Kod samochodowy	BRN
Kod telefoniczny	+973
Mapa Bahrajnu
1  Dane szacunkowe na lipiec 2008 roku, podane za CIA The World Factbook (Źródło:CIA) ( ang. )

Bahrajn z kosmosu

Bahrajn, Królestwo Bahrajnu (Al-Bahrajn, Mamlakat al-Bahrajn) – niewielkie państwo położone w Azji na archipelagu w Zatoce Perskiej . W roku 1971 uzyskało niepodległość . Od lat 30. XX wieku wydobywa się tam ropę naftową , a uzyskane dochody inwestuje na miejscu. Od 2002 roku emir Bahrajnu używa tytułu " król ".

• Ważniejsze miasta: Manama , Muharrak
• Długość wybrzeża: 161 km
• Najwyższy punkt: Jabal ad Dukhan 122 m n.p.m.
• Najniższy punkt: Zatoka Perska 0 m n.p.m.
• Średnia długość życia: ogółem 74,68 lat; mężczyźni 72,18 lat; kobiety 77,25 lat
• Piśmienność dorosłych: 86,5%
• Religia: muzułmanie (81,2), chrześcijanie (9%), inni (9,8)
• Grupy etniczne: rodowici mieszkańcy 63%, Azjaci 19%, pozostali Arabowie 10%, Irańczycy 8%

Pochodzenie nazwy

Po arabsku bahrani (بحران) oznacza “dwa morza”. Nazwa może wskazywać na dwa źródła wody, słodką wodę źródlaną i słoną morską, lub też na części Zatoki Perskiej na północ i południe od wyspy.

Historia

Ze względu na dogodne położenie i naturalne warunki portowe archipelag Bahrajnu od czasów starożytnych służył żegludze i handlowi w Zatoce Perskiej (znany był również z połowu pereł ). Od VII w. n.e. włączony do kalifatu (najpierw Umajjadów, potem Abbasydów). W latach 1521 – 1602 we władaniu Portugalczyków , następnie — Persów (do 1782 ). W 1783 został zdobyty przez ród Al-Chalifa z plemienia Al-Utub z Półwyspu Arabskiego. Ród ten panuje w Bahrajnie do czasów współczesnych. Od początku XIX w. umacnianie się wpływów Wielkiej Brytanii . W 1820 zawarcie układu pokojowego o ochronie handlu morskiego (Bahrajn był jednym z ośrodków piractwa i handlu niewolnikami tzw. Wybrzeża Piratów). Następne układy z Brytyjczykami ( 1861 , 1880 , 1892 , 1911 ) oddały Bahrajn pod protektorat brytyjski w zamian za ochronę przed zakusami perskimi i tureckimi ( Iran rościł stałe pretensje do Bahrajnu). W 1958 Bahrajn zawarł układ o granicach morskich z Arabią Saudyjską . W latach 1968 – 1971 był w składzie Federacji Emiratów Arabskich . W 1971 wycofał się z Federacji i uzyskał całkowitą niepodległość . Od 1971 członek ONZ i Ligi Państw Arabskich oraz od 1981 Rady Współpracy Zatoki (Perskiej).

Konstytucja Bahrajnu gwarantuje wolność religijną. Państwo to było pierwszym krajem Zatoki Perskiej, które zezwoliło chrześcijanom na budowę kościołów. W 1939 roku zbudowano pierwszy kościół katolicki pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w stolicy tego państwa.

Geografia

Ludność

Bahrajn zamieszkują głównie Arabowie (rdzenni i imigranci z innych krajów arabskich ) stanowią około 70% ogółu mieszkańców Bahrajnu, pozostali to cudzoziemscy pracownicy z USA i Europy Zachodniej . Przyrost naturalny wysoki, około 25‰ rocznie. Średnia gęstość zaludnienia 767 mieszkańców na km². Ponad 80% ludności mieszka w miastach , głównie: Al-Manama, Al-Muharrak. Religią państwową jest islam (40–45% sunnici , 55-60% szyici ). Religie(2000):^[1]

• islam - 82,31%
• hinduizm - 6,25%
• katolicyzm - 4,05%
• protestantyzm - 3,6%, gł. zielonoświątkowcy
• koptowie - 0,33%
• bahaizm - 0,22%
• judaizm - 0,1%
• buddyzm - 0,07%
• Świadkowie Jehowy - 0,01%

Gospodarka

Bahrajn jest krajem przemysłowym : górnictwo ropy naftowej , gazu ziemnego i przemysł przetwórczy wytwarzają łącznie ok. 35% produktu krajowego brutto, rolnictwo zaledwie 1%, usługi, zwłaszcza handlowe , tranzytowe i bankowe pozostałą część. Produkt krajowy brutto na 1 mieszkańca wynosi ok. 25,8 tys. dolarów amerykańskich ( 2006 ).

Przemysł

Ropę naftową i gaz ziemny eksploatuje się głównie ze złóż podmorskich , pod kontrolą przedsiębiorstw państwowych . Rafinerie w Al-Manama, Sitra i Awali przetwarzają ropę naftową własną (ok. 2 mln ton rocznie) i importowaną rurociągiem podmorskim z Arabii Saudyjskiej . Energia elektryczna produkowana w elektrowniach gazowych jest wykorzystywana w hutnictwie aluminium i do odsalania wody morskiej. Rozwinięte rzemiosło ( tkactwo , garncarstwo ).

Rolnictwo

Produkcja rolna w 20% pokrywa potrzeby wewnętrzne. W oazach i na terenach nawadnianych odsoloną wodą morską uprawa palmy daktylowej , drzew cytrusowych , warzyw oraz ryżu i pszenicy . Połów ryb, krewetek , pereł odgrywa coraz mniejszą rolę z powodu rosnącego zanieczyszczenia wód Zatoki Perskiej.

Podział administracyjny

Bahrajn jest podzielony na gubernatorstwa od 3 lipca 2002 r.

1. Stołeczne
2. Środkowe
3. Muharraq
4. Północne
5. Południowe

Władcy Bahrajnu

Tytuły władców

• 1783 - 1971 hakim

• 1971- 2002 emir

• od 2002 król

Lista władców

Dynastia Al-Chalifa

• Ahmad I ibn Chalifa Al-Chalifa 1783 - 1795
• Abdullah I ibn Ahmad Al-Chalifa 1796 - 1843
• Salman I ibn Ahmad Al-Chalifa 1796 - 1825
• Chalifa I ibn Salman Al-Chalifa 1825 - 1834
• Muhammad I ibn Chalifa Al-Chalifa 1834 - 1868 z przerwą 1842-1843
• Ali I ibn Chalifa Al-Chalifa 1868 - 1869
• Muhammad II ibn Abdullah Al-Chalifa 1869
• Isa I ibn Ali Al-Chalifa 1869 - 1932
• Ahmad II ibn Ali Al-Chalifa 1869 - 1888
• Hamad I ibn Isa Al-Chalifa 1932 - 1942
• Salman II ibn Hamad Al-Chalifa 1942 - 1961
• Isa II ibn Salman Al-Chalifa 1961 - 1999
• Hamad II ibn Isa Al-Chalifa 1999 - nadal

Zobacz też

• Miasta Bahrajnu

Przypisy